Twaalf en 'n half jaar getrouwd!

Alsof het gisteren was.

Onze trouwdag. 

En die is toch al 12,5 jaar geleden. Reden voor een feestje. 

Alleen echt groots feesten zit er niet bij in deze coronatijd. Een jubileum vieren gaat ons ook niet om het feesten.

Het is een dag om eens terug te kijken. Ervan te genieten. Als we terugkijken overvalt me vooral een gevoel van dankbaarheid. Dank dat wij aan elkaar gegeven zijn. Dank dat God ons bij elkaar heeft gebracht. Want zo zien we het echt. Dat zagen we toen we elkaar leerden kennen, toen we trouwden, tijdens de orkanen waar we met het gezin doorheen gegaan zijn en nu we samen genieten in rustiger vaarwater.

16 april waren we 12,5 jaar getrouwd. We hadden graag al deze week vakantie gehad, maar dat is niet gelukt. Met een 12,5 jarig huwelijksjubileum hebben we beiden geen recht op bijzonder verlof volgens de CAO's. Ook een gewoon verlof lukte niet op het werk van manlief. Hij moest zijn eerste week weer inleveren; omstandigheden op het werk. Deze week werd het dus een gewone volle week werken en een verhuizing van schoonmoeder. Ze is vorige week verhuisd naar een kleinere aanleunwoning. Op je 83e heb je wel wat hulp nodig van je kinderen. Het heeft wel wat moeite en tranen gekost, maar ze geeft nu aan dat het nieuwe plekje inmiddels aanvoelt als een warme jas. Dat geeft wel een goed gevoel. 

 

Vrijdag was het onze dag. Allebei zijn we gewoon aan ons werk gegaan. Wat is het dan een leuke verrassing als je thuiskomt van je werk en je ziet dit moois op tafel staan.

 

Cadeautjes van familie. Extra leuk omdat ik dit helemaal niet had verwacht! Gaf me echt een feestelijk gevoel. 

Vandaag hadden we de eerste visite om het toch een beetje te vieren samen. Morgen komen weer andere kinderen. We hadden felicitaties via de social media kanalen. Zo alles bij elkaar toch een beetje een feestje. 

Volgende week gaat het vieren nog even door en gaan we er een midweekje tussenuit naar Kamperland in Zeeland. We hebben een comforthuisje gehuurd met sauna in huis. Extra verwennerij, nu er op het park en in het land nog niets open is. Nou ja, niets... De natuur is altijd open. 

Strand, zee. Wij vermaken ons wel. Een thermoskan mee voor koffie onderweg. Die Corona lockdown maakt van iedereen haast vanzelf consuminderaars.

Achteraf gezien wel fijn dat we vorige week geen vrij konden krijgen, het was maar wat koud en vervelend weer iedere dag. Geen weer voor fietstochtjes door bos en hei.

Komende week zijn de weersvooruitzichten veel gunstiger en warmer!

En de ingeleverde vorige week gaan we later in de zomer alsnog vieren.

Zijn jullie geen samengesteld gezin meer?

Vorige maand waren man en ik 9 jaar getrouwd! Dit hebben we gevierd.
Vormen we een samengesteld gezin. Manlief en ik zijn nog heel gelukkig samen. Al waren het zoals ze wel eens noemen tropenjaren.
Hebben we heel wat stormen doorstaan. Natuurlijk, elk gezin met pubers heeft stormen. Flinke stormen. Soms zelfs orkaankracht. Hou je dan maar eens overeind als echtpaar.
Bij een gewoon gezin.....wat is gewoon.....loopt 1 op de 3 huwelijken toch op de rotsen. Bij een samengesteld gezin gaat het nog vaker mis; 2 op de 3 relaties redden het niet samen. Of de stormen of orkanen harder aankomen, of de fundamenten minder stabiel zijn, ik weet het niet. Er is veel onderzoek naar.

Omdat ik meer of minder over mijn samengestelde gezin schrijf ben ik benaderd. Ik blijk alleen niet meer tot de gezochte doelgroep te behoren. Zij zoekt nu nog stellen waarbij het n i e t goed gegaan is, en wie geen samengesteld gezin meer zijn.Dit omdat ze al voldoende stellen heeft gesproken waarbij het wel goed is gegaan.
Ik heb met de journalist gesproken en heb haar aangeboden haar vraag hier neer te leggen. 
Misschien bereikt ze via deze blog wel het gezochte stel, of stellen.

Ik heb haar voorgesteld om de vraag te mailen. Die tekst kopieer ik zo en deel ik hieronder.
Je kunt haar dan zelf mailen en verdere contacten gaan dan buiten mij om. Laat wel even weten dat je het via deze blog hebt gevonden, dan weet zij ook waar jouw reactie vandaan komt.

Haar vraag;

Voormalig samengesteld gezin gezocht!

Serieus televisie-programma zal op 6 december een programma uitzenden over samengestelde gezinnen.

Inmiddels zijn wij in contact met zulke gezinnen die, na vallen en opstaan, erin zijn geslaagd hun nieuwe gezin bij elkaar te houden.

Omdat veel samengestelde gezinnen het n i e t redden, zoeken wij ook contact met ouders die het n i e t gelukt is het samengestelde gezin intact te houden.

In de documentaire willen we hen laten vertellen over al die complicerende factoren die het zo moeilijk maken om van een ‘stiefgezin’ een harmonieus geheel te maken.

Heeft u interesse/vragen neem dan contact met mij op: hetty.nietsch@bnnvara.nl

Voortaan met z'n tweetjes

Vanaf nu zijn we voortaan met zijn tweetjes. Nu wonen alle kinderen op zichzelf of op kamers.

De hele week was het al spullen verplaatsen, afbreken en andere weer opzetten, inpakken. Uitzoeken, wat wel mee en wat niet. Op een gegeven moment stond overal wel wat.

Gisteren was de verhuisdag. Zoon vertrok om half 10 's morgens naar Rotterdam met een vriend die hielp verhuizen en manlief. Die drie mannen kunnen zich prima redden samen, daar hoefde ik niet bij aanwezig te zijn. Bovendien was er maar plek voor 3 personen in het busje. Mooie reden toch om lekker thuis te blijven....en achtergebleven puin (en stof) te ruimen.

Om 10.10 uur zwaaide ik dochter uit die een half jaar in Brussel gaat werken. Dat ze een half jaar naar Brussel zou gaan was al wel eerder bekend, maar krijgt nu toch een andere lading. Eerst verwachtte ik haar nog regelmatig terug in komend half jaar. Dat zal nu toch wat minder zijn denk ik. Dochter en haar vriend hebben in goed overleg besloten om ieder hun eigen toekomstdromen te proberen te realiseren. Dat is ook afgelopen week pas besloten en bekend geworden. Best heftig om te horen. Voor henzelf ook denk ik. Ze zijn 7,5 jaar samen geweest.

Nadat ik terug kwam van het station heb ik eerst eventjes op de stoel zitten bijkomen. Niet al te lang want ik moest nog terug naar de stad. Sleuteltjes laten bijmaken voor iemand.
Er was nog markt, dus daar ook maar weer eens overheen gelopen. Ik vind het naar de markt gaan best leuk, maar moest niet op zaterdag wezen. Deze zaterdag ben ik er dus toch even heen geweest.
Hoor ik de marktkoopman schreeuwen; 3 bakken aardbeien voor 5,- en 'n pond kersen cadeau! Lekker, maar nu voor ons veel te veel. Dat is voortaan dus te veel voor ons. Zulke hoeveelheden hebben we niet meer nodig. En om gelijk n kilo aardbeien weg te werken tot moes of jam, daar had ik op dat moment even geen zin in.

Ineens is ons gezin dan n stuk kleiner. Dat zal best even wennen zijn met boodschappen doen. Veel minder nodig. Zoon was n grootverbruiker in sommige dingen.
Nu met z'n tweetjes; minder boodschappen, minder verbruik van stroom, gas en water, niet meer wachten tot de laatste eindelijk aan tafel zit met t eten, geen sssst, wij willen slapen, man moet morgen weer om 5 uur opstaan, maar ook geen hoi meer blèren onderaan de trap als ik thuiskom,...........
Het zal best wennen zijn.
Toen we trouwden kreeg manlief 2 van mijn kinderen er elke dag bij en ik een weekje later 1 van manlief voor elke dag. Later zijn de anderen korte of langere tijd bij ons komen wonen. Nu komt alleen (mijn) zoon nog de weekenden naar huis.... Denk ik.
Wat zal het goed zijn dat manlief en ik ook even samen met zijn tweeën zijn...Of hoor ik dat niet zo hardop te zeggen? 

Persoonlijke teksten

Zo eens in de twee weken hebben wij een huiskring. Vanuit de kerk komen we in kleinere groepen bij elkaar thuis. Onlangs kwam het in onze huiskring zo spontaan op de teksten die je zo in je leven hebt meegekregen. Een tekst of een lied. Het was een boeiende avond, om zo elkaars verhalen te horen.
Een tekst kan naar je toekomen bij je bekering, bij je doop, bij je trouwen of bij andere bijzondere momenten in je leven. Of juist zomaar, maar is een tekst toch heel erg voor je gaan leven.

Al een paar dagen speelde ik met de gedachten om mijn teksten weer eens voor de dag te halen en ze met jullie te delen.
Nadat ik ze opgezocht had, heb ik ze al wel op de foto gezet, maar kwam ik er niet aan toe om het stukje te schrijven. Die dagen vliegen ook voorbij!

Dit is voor mij de oudste. De eerste.
Deze kreeg ik kort na mijn bekering. Ik heb 'm ooit van Irene gekregen in Zwolle. Ik had 'm in mijn bijbeltje geplakt. Die gebruik ik nu niet zo veel meer, ik gebruik nu de NBV vertaling.
Achterop t kaartje staat;
 Hannie,
Laat de keus die je 14 sept. '83 maakte in je leven doorwerken.
Jezus heeft je Lief!
Irene
Ik heb die datum nooit zo bijgehouden. Is dat al weer zo lang geleden?

Die zelfde tekst uit Jesaja is nog vaak, en op heel verrassende manieren naar mij toe gekomen. Ook op een affiche die ik jaren later kreeg na een prachtige stage in de bloemisterij bij moeilijk lerende en zeer moeilijk opvoedbare jongeren. Op die affiche stond een opstijgende zwaan. Erg mooi. Ik vermoed dat deze affiche verloren is gegaan bij mijn scheiding. Dat ik die toen niet heb mee kunnen nemen.

In 1985 later heb ik mij laten dopen. In Wapenveld. Daar kreeg ik deze kaart en tekst;

Ik weet nog dat ik dit helemaal niet zo'n leuke tekst vond. Houdt goede moed....Moed houden moet je als t moeilijk gaat...Dat wil je toch niet als voorbode krijgen? Dan is t toch veel leuker een tekst te krijgen waarin gesproken wordt dat je zult schitteren en schijnen voor de mensen om je heen? Of zoiets dan. Is toch veel leuker om te horen? Maar ja, Nu ik er na jaren op terugkijk is het toch een tekst die klopte. En een pittige tekst die klopt is toch mooier dan een leuke tekst die de plank mis heeft geslagen. Die voorganger heeft goed geluisterd naar wat God 'm influisterde om voor mij op te schrijven.

Weer jaren later kreeg ik na een gevolgde studie in winter 2006-2007 dit kaartje;

Dit zag ik echt als een knipoog van God. Ook als een bevestiging dat Hij echt opnieuw iets aan het doen was in mijn leven. Dat er veranderingen aan zaten te komen.

Deze tekst kwam terug in onze trouwbijbel. Wij trouwden op 16 oktober 2008.

Wat is t mooi om dit zo weer eens op een rijtje te zetten. Misschien lijkt voor sommige van jullie wel wat zweverig....Het leven was dit niet. En het leven is niet zweverig.

Ik vergeet bijna om de sleutelhanger te laten zien die ik ook al jaren bij me draag;

Die kreeg ik van mijn vriendin. In die tijd was er (nog) absoluut geen sprake van dat ik en mijn huis de Here zouden kunnen dienen. En toch gaf ze mij, heel bewust, deze sleutelhanger.
Het huis en het gezin veranderde.

Na ons trouwen in 2008 kregen wij een geschenk toegestuurd van het CET (www.truckplus.org)

Dit bordje hangt nu boven de deur. Zo lezend denk je misschien dat mijn hele huis vol hangt met bijbelteksten. Dat is niet zo. Ik wil als mensen in mijn huis  komen, niet om de oren slaan met tekstbordjes of spreuken.
Eigenlijk is dit zo'n beetje het enige bordje dat beneden hangt met een tekst.
Maar nu ik zo een samenvatting maak van teksten, zie ik wel een rode draad door ons leven. Mooi.

Wij bespraken dit in de huiskring en ik laat hier nu  God's leiding in mijn leven en de bijbelse spreuken zien. Voor jou kan dit weer iets heel anders zijn.
Heb jij  zelf iets met een tekst of spreuk die je nog steeds veel doet?

'n Andere keer schrijf ik weer over heel iets anders.

Mien Sombermans legt uit.

Ik heb een tijdje wat minder geschreven. Ik  durfde niet zo goed.
Was bang dat mijn gevoelens of mijn woorden te scherp zouden worden. Of dat ze verkeerd uitgelegd zouden worden.
Dat was één van de redenen waarom ik niet schreef.
Mondeling schijnt het soms al verkeerd uitgelegd te worden. Laat staan schriftelijk.
Een andere reden is dat ik denk dat anderen helemaal niet zitten te wachten op stukjes van Mien Sombermans. Het is toch veel leuker om een opgewekt stukje te lezen waar ook nog handige tips in staan waar je iets aan hebt. Toch?

Mijn spanningsboog staat te lang gespannen. Ik denk dat ik het komende tijd een heel stuk kalmer aan moet gaan doen. Voor zover dat kan. Afgelopen tijd heb ik een veeleisende tijd achter de rug. Zwaar ook.
Moeder overleden, mantelzorger voor vader geworden.
De stabiliteit behouden in een samengesteld gezin kost ook veel energie, tijd en aandacht. In het afgelopen half jaar heel wat meer door een hoop tumult.
Ik heb veel uren gewerkt. Over een half jaar berekend bijna 19,5 uur per week. Vaak verdeeld over 4 of 5 dagen.

We werken in t welzijn in de zorg.
Wij hebben vaak voor elkaar in moeten vallen wegens omstandigheden.
Er is veel gedoe en onderlinge strijd op het werk.
We moeten ombuigen naar zelforganiserende teams.
De teamcoach was maanden weg wegens een burnout. Nu hebben we een ander, die ik nog niet gezien heb omdat ik net die keer vakantie had. 
De manager Welzijn is 3 maand geleden elders gaan werken. De nieuwe komt pas in januari.
De formatie-uren moesten herverdeeld worden over verschillende locaties. Dit moesten we onderling maar "uitvechten". Niemand van ons wilde naar de andere locatie.
In mijn vakantie, dus ook tijdens mijn afwezigheid, zijn er verschillende besluiten genomen over mij waar ik me niet in kan vinden.

Nu merk ik dat het vele werken en de gebeurtenissen afgelopen tijd een aanslag op me hebben gedaan. Die laatste druppel is ook voorbij gekomen. Ik ben nu moe, huilerig, slaap slecht en ben de passie in mijn werk kwijt geraakt. Vroeger was mijn werk mijn passie. Die passie ben ik kwijtgeraakt. Nu heb ik alleen nog maar t werk over.

Laatst ben ik bij een cursus, training huilend naar huis gegaan. De docent gaf mij het advies om via de bedrijfsarts om een coach te vragen.  Voor mijzelf moest gaan zorgen. Oppassen op mijzelf.
Thuis heb ik een flinke huilbui gehad op mijn zoon's schouder en heb daarna de bedrijfsarts gebeld. Die middag zou zij in ons filiaal zijn en was er nog plek vrij. Tijdens dat gesprek kwam zij al snel tot de botte conclusie dat ik niet ziek was, maar gewoon boos en teleurgesteld op mijn collega's. Baf!
Dat kwam hard aan.
Ik geloof niet dat zij het bij het rechte eind heeft. Dan zou ik anders reageren. Maar nu is het wel zo dat ik me niet ziek durf te melden. Dan toch maar door ploeter.

Een manier om het ploeteren draaglijker te maken is minder werken. Volgens de waarnemend manager is het volgens de formatie ook de bedoeling dat ik maar 13 uur werk, met af en toe een uitschieter naar 18 uur.  Ik denk dat het niet onverstandig is om hieraan gehoor te gaan geven. Even een pas op de plaats. Rust.
Al weet ik ook dat ik volgens de cao vvt nu recht heb op een contract van ongeveer 18 - 19 uur. Omdat ik het laatste jaar structureel deze uren gewerkt heb. Omdat rust nu belangrijker is heb ik besloten dit recht niet op te vragen. Ik hoop dat dit ook gaat lukken; November en december zijn voor welzijn altijd drukke maanden.

God sluit nooit een deur of Hij zet een venster open. Iedereen kent deze spreuk of een variant hiervan wel.
Natuurlijk kijk ik ook wel in de spiegel en vraag ik me af waarom ik dat venster dan niet zie. Is het omdat ik naar die dichte deur blijf kijken en ga zitten jammeren? Nee.
Maar ik zie het venster nog niet. Wat zal het venster zijn? Wanneer ga ik deze zien?

Eerst maar eens tot rust komen en nieuwe kracht vinden. Nu ik dit opschrijf komt er een bijbeltekst naar boven die mij vroeger wel meer is aangereikt; Wie de Here verwachten zullen hun kracht vernieuwen. Die staat in Jesaja 40;31. Maar ook dat valt me nu moeilijk.
Het lukt niet zo goed.

Ik heb  nu een beetje uitgelegd waarom ik minder vaak heb geschreven. Ik hoop dat je begrijpt dat dit stukje ook een van me af schrijven is. Ik hoop dat ik het zo gedaan heb dat ik er niemand mee heb gekwetst of belast.
En ik hoop dat ik gauw weer een heel ander soort stukjes kan schrijven. Maar  ik heb zo het gevoel dat dit nog wel even kan duren.
Dit is geen griepje. Is het een burn-out? Hoe kom ik daar achter?
Toch maar langs de huisarts? Bedrijfsarts werkte ook niet.

Plaats ik dit stukje wel? Slaap ik er eerst nog een nachtje over?
Ik plaats het.
Het is nu zaterdagavond, bij tienen.
Bedtijd.

Oma zijn.

Vorige week zondag is onze kleinzoon gedoopt.
Onze.
Omdat het een zoon van de zoon van mijn man is, en niet van mijn zoon, ben ik wettelijk, officieel  niet zijn oma. Als je stiefkind een kind krijgt ben je voor de wet niet de oma van dat kleinkind. Dan is het aan de band onderling of je je oma mag, wilt en kunt noemen.  Bij zijn ouders voelde ik geen enkele twijfel of ik straks tegen mijn kleinzoon mag zeggen; Kom maar bij oma. Ik "mag" me van hen gewoon als een echte oma beschouwen.
Straks is het aan het kind; Een kind is heel open en eerlijk in hoe hij deze opa en oma vindt.

Kleinzoon is zondag gedoopt. Wij hebben een boekje cadeau gegeven. Voor het inschrijven heb ik de ouders toch even om bevestiging gevraagd of het goed was dat ik er inzette "van opa en oma."
Voor mij was dit een bevestiging van mijn gevoel. Ik mag gewoon oma zijn. zonder onderscheid van wel of niet officieel.

(Plaatje van het internet)

Kinderen kijken gelukkig dwars door wel of niet officieel heen. Die kijken met hun hart. Ik vertrouw er  helemaal op dat deze ouders hun kind hier in vrij laten. Wat mooi dat ook ik daar naar mag uitkijken en ook nu al van hem mag genieten. Hem ook mag zegenen; een opdracht voor een opa en een oma.

Volwassen kinderen in huis.

We hebben twee volwassen kinderen in huis. Volgens de wet zijn ze geen kind meer. Daardoor hebben ze hun eigen verantwoordelijkheid.  Maar onze kinderen zijn ze wel en zo hier en daar helpen we een handje als zij daar om vragen. Zoveel mogelijk wachten we af tot zij om advies of hulp vragen.
Het is net zo'n tussenin fase; Nog net niet helemaal op eigen benen.

Vanaf het moment dat je laat weten dat je zwanger bent wordt je overstelpt met informatie voor jou en je baby. Dit gaat nog door als je baby een peuter wordt, kleuter tot ver in de pubertijd. Lijstjes te over met hoeveel zakgeld je je kind kunt geven, lijstjes met welke taken je kind kunt geven, lijstjes met noem maar op.
Maar inmiddels zijn ook de jongste kinderen volwassen; 19 en bijna 20 jaar.
Dan zijn de lijstjes en tips ineens verdwenen. Of het moet over geld gaan, dan kun je je lijstjes en adviezen bij het Nibud vandaan halen.

Natuurlijk, iedereen is volwassen en als volwassenen moet je er toch uit kunnen komen met elkaar.  Maar het is niet altijd zo eenvoudig als het nu gesteld wordt.

Op de site  Infonu.nl zie ik wel wat tips staan over de omgang met je volwassen kinderen als ze eenmaal uitgevlogen zijn. Het zijn wat algemeenheden, maar soms liggen valkuilen in de omgang met volwassen kinderen, schoonkinderen of stiefkinderen pal om de hoek.
Wij hebben ook valkuilen meegemaakt. Sommige valkuilen konden we overheen stappen, anderen zijn wij ook ingevallen.
Dan kost t een hoop tijd, geduld, zoeken en veel gebeden om te herstellen.
Toch merk ik dat ik als ouder best eens zou willen weten hoe andere ouders dingen oppakken;
 - Hoe verdeel jij huishoudelijke taken? Ben je als moeder nog steeds degene die het meeste doet, of kijk je naar het aantal werkuren en verdeel jij daarop de taken? Verdeel jij ze of ga je om de tafel zitten en verdelen jullie de taken "bij inschrijving". Lukt dat ook naar ieders tevredenheid?
 - Hoe ga jij om met de steeds lege frisdrankflessen?
 - De stof die uit een van de kamers komt? Ik ben vanmiddag met veel bombarie zoon's  kamer gaan zuigen. Heel precies, tot in de hoekjes. Hij was op dat moment ook in zijn kamer. Ik geloof dat de boodschap wel is overgekomen. Er wordt op dit moment eindelijk opgeruimd. ;-) Ik ben al heel lang niet meer op hun kamers geweest om er op te ruimen. Dit hoor ik niet te hoeven doen. Bovendien willen ze toch min of meer hun privacy. Dus als zij een bende maken van hun kamer, heb ik dat zo gelaten. Heb vorige twee weken gevraagd om toch maar eens te gaan stofzuigen, het stof komt via de sokken het huis in. Dat werd me te gek.
 - Ik lig niet wakker in bed te wachten tot de kinderen thuis zijn als ze het erg laat maken. Ze weten dat we een vaste telefoon naast het bed hebben staan voor noodgevallen. Blijven ze ergens slapen dan zie ik de volgende morgen het appje wel.

Welke dingen herken je met jouw volwassen kinderen? Welke dingen ben jij tegengekomen waar je wel advies in had gewild? Of misschien nu nog wel zou willen? Niet dat ik me als adviseur ga opstellen...Maar je kent t vast wel, gedeelde smart als vrouwen onder elkaar....Met elkaar hebben we misschien net dé tip, een handreiking om iets  te veranderen. Of om juist te horen dat het niet zo erg is.

Kluskratje.

Zoon en schoondochter gaan verhuizen.
Op vrijdag 1 juli hebben ze de sleutel gekregen en zijn al druk aan het klussen. Er moet nog veel werk verzet worden. En ze moeten opschieten! Schoondochter is op 3 augustus uitgerekend! 8 maanden zwanger en dan verhuizen. Heftig!
Ik weet nog dat ik zelf zo'n 8 maanden zwanger was toen ik mijn HBO diploma op mocht halen. Maar dat was toch een stukje rustiger dan klussen en verhuizen.

Om ze een heel klein beetje op weg te helpen heb ik ze vanmorgen een kleinigheidje gebracht. Meestal breng je een bos bloemen als felicitatie voor het nieuwe huis. Maar ja, als er nog flink geschuurd moet worden hebben bloemen nog weinig zin. Het is dus iets anders geworden; Een kluskratje.

Een mandarijnenkistje gevuld met gereedschapsdrop, stroopwafels en andere dingen waarvan ik denk dat ze dit lekker zullen vinden. Zeker als je meerdere klussers in huis aan het werk hebt gaat al dit lekkers er snel door.
Daarna een stukje cadeaufolie eroverheen en het is een echt cadeautje.

Op deze manier een cadeautje geven vind ik eerlijk gezegd het leukste. Op een onverwachts moment en een wat minder gebruikelijke insteek. Toch m'n pa maar eens vragen of hij nog een paar mandarijnenkistjes kwijt wil. Wie weet wat ik er nog mee ga doen!

O, oh, overgang.

Als je net als ik wel eens gegoogled hebt over de overgang dan zul je misschien ook wel het gevoel hebben gekregen dat je zo ongeveer een ramp staat te wachten. Tjonge wat een ellende staat me te wachten!

Ik ben dus rap gestopt met t lezen; Hoe relaxter ik met de overgang omga, hoe minder last waarschijnlijk. Gewoon laten gebeuren. Als ik ergens echt last van krijg, dan merk ik dat toch wel.
En ach, wat onregelmatiger ongesteld, dat is best te hanteren. Best prettig, wat minder vaak ongesteld.
Opvliegers had ik tot voor kort niet. Als ik dat wel eens vertelde aan andere vrouwen, dan kreeg ik gelijk verhalen te horen, och meid wat fijn! Ik had er wel 15 jaar last van, of ik had t wel tot na mijn 60e! Nou lekker dan. Ben je maar mooi klaar mee.
Sinds een maandje ongeveer, (denk ik) heb ik af en toe t ineens even warm. Is dat nou  zo'n beruchte opvlieger? Dan is dat ook best te hanteren.
Wat minder blij ben ik dat ik nu toch echt ook een buikje begin te krijgen. Ehm, het buikje iets groter wordt...Een slanke den ben ik zowiezo al nooit geweest.
O even voor de lezer die mij niet persoonlijk kent.... Ik ben 51 jaar, wordt in juli 52. Ben 1,64 cm lang en weeg nu 74 kilo.
Tot nu toe zat t vooral rond mijn heupen. Nu komt er dus meer op mijn buik.  Dat vind ik nog erger, want dat is ook gelijk nóg ongezonder.

De afgelopen 2 teamvergaderingen waren een ramp. Tijdens beide vergaderingen gejankt. Och, dit kan ik ook iets vriendelijker brengen; ik heb een traantje gelaten. of werd emotioneel....
Ik begin nu toch ook te vermoeden dat mijn overgang hier voor mijzelf ook wel eens een rol in kunnen spelen. Nu moet ik dus oppassen, want dat dit moeilijke vergaderingen waren, komt door een optelsom van dingen en moet ik nu niet gooien op de overgang.

Als team kampen we al een lange tijd met onderbezetting. (zoek je werk als medewerkster welzijn en activering? Kom bij ons.)  Iedereen heeft in de afgelopen tijd meer gewerkt dan volgens haar contract. Als team hebben we te maken met de veranderingen in de organisatie, nieuwe mensen in het team, anderen zijn weg. Onze werkwijze moet heel anders gaan worden. En we moeten groeien naar een zelforganiserend team. Alle mensen die ook in de zorg werken zullen deze kreet herkennen en er waarschijnlijk ook gelijk hun ervaringen hierin voelen boven komen.
Al deze dingen bij elkaar roepen bij iedereen ongemakken en spanningen op. die komen dan  soms tot uiting tijdens of rondom vergaderingen.
In mijn werk heb ik aangegeven toch weer naar mijn normale contracturen te willen, dus naar 13-18 uur per week. Nu werkte ik afgelopen maanden 20-24 uur per week. Maar ook nog eens heel versnipperd in korte stukjes over de 6 dagen van de week en steeds met wisselende taken. Ik voel me soms net zo'n poppetje van mens erger je niet; steeds ergens anders neergezet.
Als er nou wat meer stabiliteit in het rooster zou komen, dan zou die 20-24 uur wel leuk blijven. Financieel ook. Maar ja, in zo'n emotionele bui roep je dan toch dat je minder wilt werken. En met t oog op komende zomer is het ook wel fijn wat meer thuis te zijn. Lekker rommelen in de tuin. Vriendinnen eindelijk eens wat meer opzoeken.
Andere dingen waardoor ik nu sneller uit balans ben, kunnen zijn; de zorg rondom mijn ouders, zoon doet eindexamen, dochter zit in Borneo, zorg rondom schoonouders, en eerlijk gezegd, de afgelopen jaren als samengesteld gezin waren soms ook tropenjaren. Het investeren in zo'n gezin kost veel energie en kracht.
Tja, en dan ook nog die overgang...Kan ook leiden tot het snel uit balans zijn, labiel zijn, minder energie hebben, vermoeidheid, slecht slapen, zelfs tot depressies leiden.

Gaat mijn lijf ook een seintje geven of een feestje vieren om aan te geven dat ik weer uit die overgang ben? Hoe merk ik dat? Daar las ik bijna niks over. Of merk ik dat na een jaar of zo pas als ik terugkijk en veel minder klachten heb? Vertel eens, hoe merkten jullie dat? Hoe je weet dat je in de overgang bent dat heb ik intussen wel gemerkt.

Bij ons thuis...Over bordjes aan de wand.

Je kent ze wel, van die borden met de tekst "Bij ons thuis..." en dan volgt er van alles achteraan.
Wij hebben ook twee van die borden in huis staan.

Deze is in het engels en heb ik eens voor mijn verjaardag / sinterklaas? gekregen. Ik had 'm in een winkel gezien en vond m erg toepasselijk op ons toen nog niet zo lang samengestelde gezin; (Vertaald;)
In dit huis,
geloven we in samen vieren - intens leven, veel lachen en  altijd elkaar liefhebben.
We zijn bij elkaar gebracht om elkaar te ondersteunen en voor elkaar te zorgen. We geloven in elkaar, in dit gezin.
In dit huis.

Later kwam manlief dit bord tegen;

Dit was in een tijd dat er onderling strubbelingen  waren. Toen was dat bord, hoe pijnlijk ook, ook toepasselijk. Als er strubbelingen zijn ga je als puber al helemaal niet knuffelen, dan is t al prettig als de andere "huisregels" zo veel mogelijk gehouden worden.
Ik heb dit bord ondertussen weggehaald. Natuurlijk moeten we nog steeds onze beloftes houden, maar er zijn geen dwarse pubers meer in huis.

Vandaag zag ik een leuk bord voorbij komen op facebook.

Die heb ik niet in huis hangen, maar ik vond 'm wel heel leuk. Vooral die zin van die sokken! We hebben ondertussen een hele verzameling enkele sokken opgebouwd. Zo af en toe hou ik collecte bij iedereen om alle enkele sokken bij elkaar te doen in één mand. Bij goed daglicht zoek ik dan uit welke sokken er bij elkaar horen. Dat wil niet bij lamplicht. Bij daglicht blijkt dan nogal eens dat er toch meer kleurverschil in zit dan ik dacht. Dan lijken die sokken nog verschillend.

Het lege wc rolletje zal bij jou ook wel bekend in de oren klinken. Daar hoor ik zo veel mensen over.....
Hier is t zelfs zo dat ik al kan merken wanneer t rolletje boven leeg is; dan gaat zoon ineens naar beneden naar de wc. ;-)

Heb jij ook zulke borden in huis hangen? Of hangt er bij jou iets heel anders aan de muur?

Nu ik je dit vraag bedenk ik dat we ook nog een heel ander tekstbord in huis hebben hangen. Die kregen we met ons trouwen van het chauffeurs-evangelisatieteam als cadeau opgestuurd.

Deze hangt ook nog steeds bij ons in de gang. Al winkelend zou ik zelf zo'n bord niet kopen, niet mijn stijl. En toch is het een bijzonder bord voor me. In de moeilijke jaren nog in mijn vorige huwelijk kreeg ik een sleutelhanger met een bijzondere wens; dat dat wat er op staat eens werkelijkheid mag worden.

In dat huis (huwelijk) is het t niet geworden.
Toen ik in 2008 met manlief trouwde, kreeg ik dat andere bordje. Voor ons was dit toen een van de vele bevestigingen van ons huwelijk. En nu, na ruim 7 jaar weten we dat het nog steeds goed is.

Dochter is verhuisd.

Amper 2 weken geleden had ik iets geschreven over een mogelijke verhuizing van dochter. Kijk hier om dat stukje te lezen.
Toen leek het er op dat het niet door zou gaan; Zowel bij de studentenflat als bij de flat in de Venserpolder Amsterdam waren ze tweede geworden. Waren beide flats al vergeven aan anderen.

Afgelopen dinsdag kregen ze een berichtje;
Beste ..., Vandaag is duidelijk geworden dat het appartement in Amsterdam wat jullie hebben bezichtigd, beschikbaar is gekomen voor jullie. Tenminste als je nog geïntresserd bent. Wil je me laten weten of je nog interesse hebt? Gr.  ....

Toen ging het wel héél snel. Dinsdag overdag dit berichtje, 's Avonds het contrakt en zaterdagmorgen al de sleutel en gelijk verhuizen. De hele woning was instapklaar! Er hoefde niets geverfd of behangen te worden, Er lag mooi laminaat en er hingen zelfs al overal rolgordijntjes. Even met een natte doek overal langs en ze konden er in.
En dan is t toch wel fijn als je (stief-) pa's werkgever een sprinter verhuurd zodat je gemakkelijk je spullen kunt overhuizen. Met (stief-) pa, broer en pa en ma van vriend is de hele boel in 1 dag overgegaan. Ik heb haar niet kunnen helpen. Op zo'n korte termijn kon ik geen vrij meer krijgen. Uitgerekend deze zaterdag stond ik ingeroosterd.
Wat voelde dat vervelend. Krijgt je dochter haar eerste echte huis en kun je niet helpen verhuizen.
Nou ja, niks meer aan te doen.
Later hoorde ik dat in hun oude studentenflat de lift kapot was en ze alles 4 verdiepingen naar beneden hebben moeten sjouwen!

Vandaag ben ik bij haar en haar vriend wezen kijken. Hij had al afgesproken om zijn verjaardag vanmiddag te houden, dit heeft hij gewoon door laten gaan. Maar dan in zijn nieuwe huis.
Konden we gelijk al een kast uit ons huis meenemen voor bij hen in de keuken.
Een half uurtje voordat we naar hen toe gingen werd er om een andere kast gevraagd, en boden we aan om deze te geven. Al haar kleren die ze nog in die kast had zitten, hebben we op haar bed gedropt. Die vindt ze wel weer een keertje.
Onze trappen zijn erg smal. Gelukkig hoefden we de kast niet helemaal uit elkaar te halen om die beneden te krijgen.
Achterbank plat en op naar Amsterdam!

Wat is t mooi als we terugkijken hoe het gegaan is met hun huis. Ik hoop ook dat zij ook beseffen hoe bijzonder dit gegaan is. En ze ook hun dankbaarheid voor het huis aan God vertellen. Niet alleen vooraf er om bidden, maar ook erna er voor danken. Hoe vaak vergeten we dit zelf niet ook? Of is dat wat we hebben zó gewoon, dat we er niet eens voor danken. Dat we niet eens meer beseffen hoe een rijkdom dit is.
Zometeen voor t slapen gaan heb ik zelf dus ook nog wat te doen.

Nieuwe verwachting!

Nog niet zo lang geleden schreef ik over mijn verwachtingen (Klik op het gekleurde woord en je komt bij deze site) en plannen voor 2016. 
Daar is een verwachting bij gekomen. Eentje die we al wel eerder wisten, maar kon ik nog niet aan de grote klok hangen. Eerst de andere familieleden vertellen. Die weten het nu, dus nu mag het breder bekend;

We hadden deze beer gekregen en moesten hem toen nog een tijdje in de kast verstoppen. Nu staat de beer te pronken in de woonkamer!

Begin augustus worden we waarschijnlijk gezegend met ons eerste kleinkind.

Een zoon van manlief wordt vader.
Leuk om te vermelden is dat de  vader van de aanstaande moeder, de collega en een vriend van manlief is. Hij wordt op hetzelfde moment ook voor het eerst opa.

Nu  ik oma wordt merk ik hoe snel de techniek allemaal gegaan is. Natuurlijk merk ik dat wel, alleen al in de techniek van de mobieltjes. Die techniek gaat overal gewoon door. Was het voor mij bijzonder om al vroeg in de zwangerschap het hartje te horen middels een doppler test. Nu krijgen de vrouwen standaard een echo, al gelijk vanaf het begin.
En dan krijg je zulke mooie foto's;

Een journalist, mijn blog en familiebanden.

Als reactie op mijn blog (over ondermeer ons samengesteld gezin) heeft een journalist me ooit eens gemaild. Hij wilde me per telefoon wat vragen stellen over familiebanden. Hij wilde dit gebruiken voor onderzoek of een artikel, dat weet ik niet meer zo precies. Het is al even geleden.

Ik ben er toen niet op ingegaan. Er speelde toen het een en ander met de moeder van de kinderen van mijn man. Dit speelde zich ook online af via de blog. Dan ga ik op zo'n moment zeker niet in op onbekende journalisten.

Toch zou ik het nu ook nog heel spannend vinden om op zo'n verzoek in te gaan. Wat wil hij van me weten? Hoe gedetailleerd wil hij alles weten? En hoe gedetailleerd komt alles naar buiten? Wat gaat hij met mijn antwoorden doen?  Hoe betrouwbaar en integer is hij? Vanuit welke hoek komt hij en welke kleur geeft hij aan mijn antwoorden? Vragen waar ik alleen maar achter kom als ik, we, ingaan op zijn vragen. Maar ik durf t niet.

Op dit moment zijn de samengestelde gezinnen veel in de media. Er is ondertussen veel onderzocht en bekend geworden. Er zijn dingen die ik in de algemene plaatjes herken, maar ook weer dingen die bij ons anders gaan.
Een van de dingen die vrij standaard genoemd worden is het credo dat alleen de biologische ouder het opvoeden op zich neemt. Vaak zijn het in de onderzoeken ook samengestelde gezinnen waarbij de kinderen van de moeder er bijna fulltime wonen en 2x per maand een weekend bij hun pa zijn. De kinderen van de kinderen van de vader komen ongeveer 2 weekenden bij pa.
Bij ons is dat vanaf het begin van ons huwelijk, nu 7 jaar geleden, anders geweest. Mijn kinderen waren veel bij mij. Gingen af en toe een middag naar hun vader. Pa woont dichtbij en de kinderen hebben alle vrijheid om er heen te gaan. Ze kunnen er op de fiets heen.
Binnen een maand na ons huwelijk kwam het oudste kind (kind? Hij was net 18) van mijn man bij ons wonen. Moeder en zijn broers en zusje woonden toen nog in Belgie. Een enkeltje treinreis kostte 3 tot 3,5 uur!  Later kwam zijn tweede kind, derde, vierde. Intussen zijn er ook weer kinderen uitgevlogen. Nu wonen zijn en mijn jongste kind nog hier in huis. Ze zijn 18 en 19 jaar.

Kinderen die hier echt wónen, daarvan kun je niet zeggen jij voedt de jouwe op, ik de mijne. Dat loopt door elkaar heen. Soms hanteer je wel die biologische maat, andere keren bekijk je wie van de ouder die dingen het beste op kan pakken. En vaak ook bekijkt het kind zelf bij wie het t beste terecht kan. Ze weten dat we toch wel alles met elkaar bespreken. Er zijn soms ook wel echt vrouwendingen of mannendingen. Je gaat t niet met je moeder over een lekker biertje hebben. Daar is niks aan. Van opvoeden is ook niet echt meer sprake. Het is ze loslaten en de armen wijd openhouden om ze zonodig weer op te kunnen vangen. Ondersteunen en af en toe een beetje bijsturen.
Natuurlijk wil ik soms meer dan een béétje bijsturen en er eentje bij kop en kont pakken; "En nú ga je............! Maar een knul van bijna 19?

Straks komt de Kerst er weer aan. Dan hebben de kinderen eigenlijk te weinig Kerstdagen als ze iedereen willen ontmoeten. Dat vereist dan een hele organisatie. Voorbeeldje? Een getrouwd stel; Naar pa en stiefmoeder, naar ma en stiefvader. Zijn vrouw wil ook graag naar haar pa en moe. Wanneer kunnen ze bij die ouders terecht? Die hebben op hun beurt ook hun plannen. Daarnaast hebben zij ook nog een heel rijtje opa's en oma's van beide kanten. Als pasgetrouwd stel is een dagje met zijn tweetjes is toch ook wel fijn.

Heb jij wel eens reacties van een journalist gehad? Hoe ben jij daar mee omgegaan? Is het minder eng dan dat het lijkt?

Roerige week gehad.

Afgelopen week heb je misschien mijn blogs gemist. Ik heb niets geschreven. We hebben een roerige week gehad.

Mijn moeder heeft afgelopen week 5 bestralingen gehad van 20 minuten wegens longkanker. Dit is direct volgend op een operatie wegens borstkanker. Alles binnen een maand tijd of zo. (Ik kan er een weekje naast zitten.)

Dochter is onverwachts en plotseling gestopt met haar opleiding tot junior kapper. Het is op de valreep, vlak voor de finish. De finish zou in november zijn. We hebben hierover nogal wat gesprekken gevoerd en nog extra modellen op n presenteerblaadjes aangedragen om toch nog te kunnen finishen. Maar het mocht niet  baten. Ze gaat door met het werk wat ze al aan het doen is. Ze gaat dus niet lanterfanten en tot de middag in bed liggen.
Dat hoor je ook nog wel eens over jongeren. Gestopt met school en wachtend op wat er dan op hun pad komt.

Telefoon gehad dat schoonvader weer is opgenomen in het ziekenhuis.  Longemfyseem met hartklachten is geen goede combinatie. Hij moet er minstens een dag of 5 blijven om het lichaam weer in balans te krijgen.

Op het werk is het ook nog steeds onrustig. Op mijn werk is er nog steeds sprake van onderbezetting. Hierdoor werkt iedereen eigenlijk te veel. en dat al de hele zomer. Dat begint zijn tol te eisen bij iedereen.
Ook op het werk bij manlief is het minder prettig. Vorige week werd hij bij de productie ingezet. Moest hij met een collega samen meterslange deurpanelen van een kar een meter verderop op een lopende band leggen. Staand werk en bij elk paneel opnieuw een zijwaartse draaiende beweging. Als je gezond van lijf en leden bent en je doet dit voor t eerst dan ben je eind van de dag toch ook bekaf. Laat staan als je 3 maanden geleden een kruisbandoperatie hebt gehad. Gelukkig voor manlief ging er de volgende dag bij de expeditie van alles mis en kon hij daar weer bijspringen. Gelukkig weer ander werk.

Misschien zit je helemaal niet te wachten op mijn verhalen over onze afgelopen week. Misschien wil je wel bespaartips, of uitleg over het een of ander, handwerkideetjes of nog iets heel anders. Als je eens iets wilt, laat t me dan eens weten. Heb ik gelijk ook weer nieuwe ideeën om over te schrijven.

Roerige weken. Hoe ga jij daar mee om? Hoe zorg jij dat je zelf nog aan je eigen rust toe komt? Ik vind het moeilijk om die balans te vinden.

Pensioenoverzicht

Via www.mijnpensioenoverzicht.nl kun je na het inloggen met digid bekijken wat er bekend is over je komende pensioen. Echt een aanrader om er ook eens te kijken!

Manlief heeft meerdere kleine  pensioenen. (Wat een rotwoord om te typen trouwens, ik moet goed opletten voor de goeie volgorde van de letters). Van één van deze kleintjes krijgen wij bijna elk jaar het voorstel om deze af te kopen omdat de administratiekosten te hoog zijn voor zo'n klein pensioentje. Een ding is zeker: We willen niet afkopen.
We gingen we voor waardeoverdracht naar het huidige fonds. Formulier ingevuld, opgestuurd en weer terug gekregen. Moesten we invullen wanneer hij waar gewerkt had....Tja dat weet hij alleen zo ongeveer. Eerst in Putten, toen in militaire dienst, toen weer terug in Putten, daarna in Dordrecht, daarna over naar een heel andere bedrijfssector. Maar ja, dat is niet genoeg voor het fonds. Op de Universele Pensioen Overzichten staan alleen startdata en soms stopdata vermeld. Oude arbeidscontracten uit die tijd hebben we niet.
Ik ben al de hele morgen aan het puzzelen. Waar kan ik die informatie terugvinden? Gebeld en doorverbonden. Geen gehoor. Weer geprobeerd. En ga zo maar door.

Antwoorden op mijn eerste vraag waar ik vanmorgen mee begon heb ik nog steeds niet. Wel ben ik een hoop andere dingen te weten gekomen. Een van de pensioenfondsen waar manlief bij zit staat niet op het totaaloverzicht. Dus er weer achteraan gebeld. Die gegevens komen waarschijnlijk in september bij het totaaloverzicht. Als deze er bij komt heeft hij 5 verschillende pensioenfondsen op zijn overzicht staan. Vijf! En er zijn er nog anderen die hij heeft overgedragen in zijn huidige fonds. Als het goed is horen we daar verder niks meer van omdat dit helemaal overgegaan is in de huidige. Dan zou hij er eigenlijk nog meer gehad hebben.
Dan hoop je maar dat we het allemaal nog snappen als we pensioenleeftijd zich aankondigt.

Bij het totaaloverzicht viel mij trouwens nog op dat er bedragen staan vermeld bij pensioen vanaf 65 jaar en vanaf 67 jaar.  Betekent dit dat hij ook al vanaf zijn 65e al wat krijgt ook al werkt hij door tot zijn 67e?  Ik weet dat het allemaal maar indicaties zijn en je tegen die tijd weer moet kijken, maar dit idee krijg ik zoals ik het nu lees.

Bij mijn eigen pensioen is het trouwens nog gekker. Ik krijg een bedrag van wel 93,- bruto per jaar van mijn 60e tot 65 jaar. Daarna van 65 tot 67 weer niks en daarna AOW en pensioen vanaf 67 jaar.

Is het wel wijs om pensioenen over te dragen? Hoe kom je daar achter? Als je daarop gaat googlen krijg je weer zo'n stortvloed van informatie dat het je duizelt. Bijvoorbeeld op wikipedia: Een waardeoverdracht pensioen is niet per definitie voordelig. Er kan sprake zijn van verschillen tussen de voorwaarden van de oude en de nieuwe pensioenregeling. Bijvoorbeeld ten aanzien van het opbouwpercentage of de franchise (het salarisbedrag waarover geen pensioen wordt opgebouwd), of de keuze voor middenloonregeling of eindloonregeling.
Maar dat wil ik voor dit lage bedrag (104,- ) niet eens allemaal uitzoeken. Ik denk wel dat het voor manlief wel prettig is om tzt alles uit 1 pot te ontvangen.  Dat is wel zo overzichtelijk. Natuurlijk, je krijgt alle 5 pensioenen wel op 1 dezelfde bankrekening, maar je moet ze bijvoorbeeld ook alle 5 op je belastingopgave vermelden. Nou vind ik het zelf nu nog leuk om dit allemaal uit te zoeken en te doen, maar misschien moet hij dit tegen die tijd wel allemaal zelf doen.

Binnen 3 werkdagen krijgen we eerst nog weer een UPO (=Universele Pensioen Overzicht) van een slapend pensioenfonds waar we sinds 2004 niets meer van gehoord hadden, maar volgens het totaaloverzicht wel geld van gaan krijgen.

Die pensioenmap van manlief wordt zo wel een dikke!

Balans in je werk en thuis. Hoe (her-)vind je die?

De balans tussen je werk en je thuis. soms is deze zo vanzelfsprekend en loopt het zo soepel dat je er niet eens over nadenkt. Je gaat fluitend naar je werk en komt zingend weer thuis. Wat je ook doet, waar je ook bent, het geeft je voldoening en engergie. Je gaat genietend door het leven. Of het gaat zo vanzelfsprekend dat je niet beseft wat je hebt, tot de balans verstoord raakt.

Soms is het koorddansen. Balanceren over het slappe touw. Dan moet het touw niet teveel gaan wiebelen want dan kukel je eraf. Het werk vraagt van je. Je thuis vraagt van je. Je familie vraagt van je. Je lijf vraagt van je. En dan ineens is het echt zoeken naar de juiste balans tussen alles.
Wie herkent dit?

Op het moment ben ik flink aan het wiebelen op dat koord.
  Manlief is een half jaar niet of minder mobiel thuis geweest. Dus extra ziekenhuisbezoek, 2x per week ritjes naar de fysio. Mijn dagelijkse ritme werd ook anders, want ja, man over de vloer is toch langer koffiedrinken, middageten, minder de deur uit voor "even neuzen bij dat leuke winkeltje".
  Daarnaast staat de boel op zijn kop op mijn werk. Alles wordt gereorganiseerd en echt alles moet anders. Omdat de teams opnieuw zijn ingedeeld zijn er gaten ontstaan in ons team en moeten we gaten opvullen. Dat betekent veel extra werken en op locaties waar ik niet vertrouwd ben, dus geen enkele routine heb. Dat al kost extra energie. En dan ook nog structureel meer dan mijn min-max contract aangeeft. Ik heb een contract van 13 - 18 uur, maar zit er wekelijks boven, met uitschieters van 35 - 40 uur. Dat is echt te veel en ik wordt dan ook chaotisch in mijn hoofd. Ik heb het al meerdere malen aan collega's aangegeven, maar zonder succes. Gisteren kwam er een collega met het verzoek (of opdracht) aan het team om taken en diensten over te nemen omdat zij de functie van een collega tijdelijk overneemt wegens zwangerschapsverlof. Wordt de druk dus alleen maar groter.
  Dinsdag wordt ik 51 en de hormonen rommelen ook al een tijdje. Ik ben dus in de overgang. Nou vind ik het helemáál niet erg om het ongesteld worden een keertje over te slaan hoor. Geen punt. Maar wat doet de overgang nog meer met mijn lijf? Schommelen mijn emoties daardoor zo of is dat toch door overbelasting van buitenaf? Het zal elkaar wel versterken vermoed ik zo.
  Komende vrijdag wordt mijn moeder geopereerd aan borstkanker. Daarna wordt zij een kleine maand lang bestraald. Hiervoor moet ze dagelijks naar Deventer. Ik hoef haar niet naar Deventer te rijden, maar je hebt toch zorg om je ouders. Want pa krijgt vervolgonderzoeken voor een verwijdde aorta. Dus wat gaat daarmee gebeuren?

Ik kan dus zo benoemen waardoor de balans nu ver te zoeken is, maar hoe hervind ik de balans? Oorzaken kunnen niet zomaar weggenomen worden. 
Vanmiddag maar eens een middagje de hort op. Even de stad in, of bijkletsen bij een vriendin. Zal ik dat wel doen? Ik wil ook niet bij mijn vriendin gaan zitten zeuren over alles wat nu even zo zwaar valt.

Heb jij wel eens dit soort tijden gehad? Hoe ging of ga jij daar mee om?

Ontrommelen, opruimen, verkopen.

Ontrommelen en opruimen. Twee werkwoorden. Woorden waarmee ik ook aan t werk moet. Nee, wil. Hier in huize dubbelop hebben we ook veel spullen dubbelop. Nog steeds. Zelfs na 6,5 jaar dubbelop. Maar ja, goeie dingen doe ik niet zomaar weg. Weggooien al helemaal niet. Wie wat bewaart heeft wat. Toch?
In ieder geval een huis vol rommel.

Met de kerst was ik ook van plan om veel weg te doen. Alle kerstspullen zijn  weer net zo achter het schot terechtgekomen. Volgend jaar is het misschien weer helemaal in en ik had er ook geen puf in om het uit te zoeken.

Ik ga toch maar weer eens een poging wagen. Een duik in mijn kledingkast als straks de zomerkleren tevoorschijn komen. Wat pas ik niet meer en ga ik ook niet meer passen? Weg ermee. Of wat is al (een beetje) verwassen en kan beter gewoon toch maar weg?
Zal niet meevallen. Want ja, misschien komt t toch weer in de mode, of is het bij nader inzien toch niet zo verwassen,of, of, En zo heb ik alweer heel wat bewaard.

Enkele spullen en vooral ook boeken heb ik al op marktplaats gezet voor de verkoop, maar dat lukt ook niet echt. Werkt dat marktplaats nog wel?
Ook in boerenbont serviesgoed heb ik veel van sommige dingen. Kan best veel van weg. In de verkoop ermee. Maar ben ik te duur of is er nu toch weer minder vraag naar tweedehands? Trekt de economie aan en wil men weer gaan voor nieuw? Ik raak t niet kwijt.

We hebben ook veel huishoudelijk spul over of dubbel. Dit hebben we in dozen gezet omdat we verwachten dat er binnen 2 jaar nog 2 mensen op kamers gaan wonen. Wat wij over hebben staan hoeven zij niet meer te kopen. Wie er het eerst om komt krijgt t mee. Bewaren we het dus nog wel eerst 2 jaar en gaat t dan pas de deur uit. Ontrommelt het nu nog niet echt.

Videobanden, gaan we die nog kijken? We hebben nog wel een videospeler, dus het kan nog wel. Nog even bewaren dus maar. Want tussen die videobanden zitten ook opnames van dochtertje die nu dochter is.

En ken je dat, zomaar wegdoen naar het anonieme kringlooppunt is heel anders dan weggeven aan iemand die er om komt. Komt er iemand om dan is het wel zo weg. 

Ontrommelen en opruimen? Nu nog maar even niet. Want wie weet komt het ooit nog van pas.