Hyacinth van onder de steen bloeit alsnog!

Weet je nog van de Hacinth die ik onder een steen vandaan heb uitgegraven? Helemaal bekneld onder de bestrating probeerde die er toch onderuit te komen.

Als je dat stukje gemist hebt, kun het het hier lezen.

 

Die Hyacinth staat er nu zó bij;

Staat er toch maar mooi te zijn! 

Haar kleur is terug, het blad is mooi groen geworden. En dat voor een Hyacinth die onder een steen begraven was. 

Blij mee.

De les van een Hyacint

 Ik gaf de glazenwasser de schuld. Niet dat hij iets fout heeft gedaan hoor. Maar ik vermoedde dat doordat hij met zijn ladder op een randje van een tegel is gaan staan, één tegel was verzakt.

De tegels in onze voortuin zijn in het najaar gelegd. Dus ze liggen nog niet echt verankerd. Vanmiddag zat ik lekker met een tijdschrift in het zonnetje en zag ik de werkelijke dader van het verzakken van die stoeptegel.

Ik zag ineens een heel klein sprietje tussen de tegels naar boven komen. Die was wel zo dik dat dit geen grassprietje had kunnen zijn. Dus de tegel er even met wat wrikken tussenuit getild. En dan zie je wat leuks: Er waren hyacintenbolletjes onder blijven zitten en die wilden bloeien. 

Die heb ik voorzichtig uitgegraven en een plekje gegeven bij een andere hyacint.

Nou mag die even bijkleuren en alsnog tot bloei komen.

 

Hoe vaak is dat niet ook bij mensen zo? Dik verdrukt onder de omstandigheden en toch willen bloeien. Dan heb je even iemand nodig die je helpt op op een plek te komen waar je wel tot bloei kunt komen.

Misschien ben of ken jij zo iemand en kun je op jouw manier iemand helpen tot bloei te komen.

Of juist andersom en voel jij je als die hyacint onder die steen. 

Dan wil ik je bemoedigen om door te blijven gaan, 

God ziet je waar je nu bent en vroeg of laat komt er iemand die je op weg helpt om alsnog te gaan bloeien. 

Op de plek waar je écht kunt bloeien.

Twaalf en 'n half jaar getrouwd!

Alsof het gisteren was.

Onze trouwdag. 

En die is toch al 12,5 jaar geleden. Reden voor een feestje. 

Alleen echt groots feesten zit er niet bij in deze coronatijd. Een jubileum vieren gaat ons ook niet om het feesten.

Het is een dag om eens terug te kijken. Ervan te genieten. Als we terugkijken overvalt me vooral een gevoel van dankbaarheid. Dank dat wij aan elkaar gegeven zijn. Dank dat God ons bij elkaar heeft gebracht. Want zo zien we het echt. Dat zagen we toen we elkaar leerden kennen, toen we trouwden, tijdens de orkanen waar we met het gezin doorheen gegaan zijn en nu we samen genieten in rustiger vaarwater.

16 april waren we 12,5 jaar getrouwd. We hadden graag al deze week vakantie gehad, maar dat is niet gelukt. Met een 12,5 jarig huwelijksjubileum hebben we beiden geen recht op bijzonder verlof volgens de CAO's. Ook een gewoon verlof lukte niet op het werk van manlief. Hij moest zijn eerste week weer inleveren; omstandigheden op het werk. Deze week werd het dus een gewone volle week werken en een verhuizing van schoonmoeder. Ze is vorige week verhuisd naar een kleinere aanleunwoning. Op je 83e heb je wel wat hulp nodig van je kinderen. Het heeft wel wat moeite en tranen gekost, maar ze geeft nu aan dat het nieuwe plekje inmiddels aanvoelt als een warme jas. Dat geeft wel een goed gevoel. 

 

Vrijdag was het onze dag. Allebei zijn we gewoon aan ons werk gegaan. Wat is het dan een leuke verrassing als je thuiskomt van je werk en je ziet dit moois op tafel staan.

 

Cadeautjes van familie. Extra leuk omdat ik dit helemaal niet had verwacht! Gaf me echt een feestelijk gevoel. 

Vandaag hadden we de eerste visite om het toch een beetje te vieren samen. Morgen komen weer andere kinderen. We hadden felicitaties via de social media kanalen. Zo alles bij elkaar toch een beetje een feestje. 

Volgende week gaat het vieren nog even door en gaan we er een midweekje tussenuit naar Kamperland in Zeeland. We hebben een comforthuisje gehuurd met sauna in huis. Extra verwennerij, nu er op het park en in het land nog niets open is. Nou ja, niets... De natuur is altijd open. 

Strand, zee. Wij vermaken ons wel. Een thermoskan mee voor koffie onderweg. Die Corona lockdown maakt van iedereen haast vanzelf consuminderaars.

Achteraf gezien wel fijn dat we vorige week geen vrij konden krijgen, het was maar wat koud en vervelend weer iedere dag. Geen weer voor fietstochtjes door bos en hei.

Komende week zijn de weersvooruitzichten veel gunstiger en warmer!

En de ingeleverde vorige week gaan we later in de zomer alsnog vieren.

Steentje op zak

Eergisteren sprak ik een collega voor het eerst weer sinds maanden. 

Door Corona werkt zij nu noodgedwongen veel tuis of op een andere locatie. Wat was het fijn om elkaar weer even echt te spreken! 

Eerst wissel je dan wat dingen uit over het werk, de omstandigheden op de andere locaties. 

Daarna vertelde ze me een heel mooi idee; Dat ze onlangs in een online kerkdienst van Mozaïek iets gehoord had wat zij nu ook toepast.  

Ze heeft een steentje op zak. 

Elke keer als ze het steentje tegenkomt op zoek naar de sleutels wordt ze er aan herinnert om te gaan bidden voor iemand. Een flitsgebed of een grondig gebed. Allebei is goed, afhankelijk van de omstandigheden van dat moment. En zij bid dan voor degene die bet eerste in haar opkomt. 

Dit idee vind ik zó goed, dat ik het ook ben gaan doen. Ik heb ook een steentje in mijn zak.

Is het een idee voor jou?

 

Mijn collega  vertelde dat ze al vrij snel nadat ze ermee begon, reactie merkte; Op het moment dat zij voor iemand bad, had die persoon dat ook echt precies op dat moment even nodig. Dat hoorden ze later van elkaar. 

Daarom wil ik je uitnodigen om mee te doen. Stop ook een steentje in je zak en bid mee.

Laat jij jouw ervaringen ook horen?

 

Beloftes in de tuin

Op dit moment zit ik in mijn achtertuin in het zonnetje en te genieten van alle moois in mijn tuin. Met de bloemen is het genieten van het nu. Met het piepkleine fruit is het genieten van de belofte; Het is er nog niet, maar het komt er wel aan.

Rode en blauwe besjes, appels, peren, druiven en een enkel kropje ijsbergsla.

Het kontje bleekselderij heeft worteltjes gekregen!
We gaan verder kijken hoe het zich ontwikkeld.
Ik heb het plantje inmiddels in de tuin gepoot.

Ik hou je op de hoogte.

Jonge appeltjes in de voortuin.

Het wordt hoog tijd om een net over de kersenboom te gooien!
Vogels wachten niet tot de kersen mooi rood zijn.

Blauwe bessen.
Amper blad aan de struik, wel bomvol bessen.
Vorig jaar zaten de vogels er niet aan.
Zouden ze er ook dit jaar afblijven?

Jonge peertjes.
Dat zou de 1e perenoogst worden in onze tuin.
Ik ben benieuwd.

Aardbeien.
Staan volop in bloei onder de appelboom

Appelboom in de achtertuin.

Zo, genietend in het zonnetje, met enkele kwebbelende kauwen op de achtergrond is het goed toeven.

Kijkend naar al dat jonge fruit in ontwikkeling voelt dat als een belofte.

Het is nu mooi, en straks wordt het lekkers oogsten.

Dat zijn echt genietmomentjes voor me.

Genieten van Gods cadeautjes in mijn eigen tuin.

Ik hoef alleen maar te wachten tot het oogstrijp is.

Pasen

Pasen 2020.

Dat hadden we ons toch heel anders voorgesteld toen we elkaar gelukkig nieuwjaar wensten op 1 januari.

En toch is Pasen in zijn essentie, zijn betekenis, niets veranderd.

(Plaatje is me toegestuurd, weet niet of hier copyright op zit)

De manier waarop wij en wereldwijd  het dit jaar vieren wel.

Niet even echt bij pa langs, of bij schoonmoeder. Alleen maar contact via telefoontjes, bloemetjes via de bloemist, of kaartjes sturen.

Zodra het weer warmer wordt willen we dat toch anders aanpakken. Schoonmoeder woont op begane grond, dus dan nemen we kuipstoeltjes mee en een thermoskan koffie en gaan we in het gras zitten. Schoonmoeder blijft op haar balkonnetje. Die is op begane grond, dus kunnen we elkaar toch in de ogen kijken.

Met m'n pa is het een ander verhaal, die woont in zijn flat op de 1e etage. Het is een regulier flatgebouw, dus niet speciaal voor ouderen. Wie lopen er allemaal in en uit?

Dan maar ergens afspreken bij een bankje in de buurt of zo. Bij hem op bezoek lijkt mij niet slim. In oktober hoopt hij 80 te worden, is een risicogroep. (Wij zelf ook) Al is het natuurlijk wel zo dat ik mede door mijn werk nu ook bijna nergens meer kom, dus het risico dat ik hem besmet lijkt me niet zo heel groot. Maar ik ga hiervoor wel naar een flatgebouw in een andere plaats. Ik ga ook dan ook echt zijn huis in.

Als ik het zo opschrijf lijkt het zo overdreven...Maar we zullen elkaar maar besmetten...Of daarna de ouderen op mijn werk...Je kunt elkaar toch in gevaar brengen. Wat is wijsheid?

Vanmorgen, 1e Paasdag, heb ik met de collega's van welzijn gewerkt  op de afdelingen in het zorgcentrum . Een Paasontbijtje gebracht. Tafels gedekt. Met mooie placemats en bijbehorende servetten, Veluws pikhaantje, (zoet broodje), verse bolletjes, sapje, gekookt eitje, boekje voor de Paasuitzending.

Een actieve creatieve vrijwilligster heeft mandjes gehaakt voor alle 80 bewoners! Een mandje voor het gekookte eitje. Zó lief!

Echt met zorg en aandacht gemaakt. Dank je wel E! Jammer dat je het zelf niet kon zien, maar je eiermandjes zijn met heel veel enthousiasme ontvangen!

(Even om te voorkomen dat we hierop reacties krijgen, we hadden de mandjes ruim van tevoren al in huis, dus eventuele virussen op de mandjes hadden alle tijd om dood te gaan in de plastic tas ;-)  )

Bij één van de afdelingen voor mensen met dementie ben ik wat langer gebleven om te helpen bij het delen en kleinsnijden van de broodjes, en een broodje met de bewoners mee te eten met een bakje koffie. Ik vond het dan ook heel jammer om te merken dat de verzorgenden dan toch met elkaar in een andere ruimte gaan zitten om hun broodje en eitje op te gaan eten. Ik heb wel  gezegd dat ik dat ongezellig vond, maar ja, ik kan in een ander team niet zomaar mijn idee doordrukken. Zeker als je met een groep kleinschalig wonen werkt, zou ik toch verwachten dat de verzorgenden er dan bij aanschuiven. Jammer, ze missen een grandioze contactkans. Zij niet alleen, ook de bewoners.

Later, toen ik deze bewoners vertelde dat ik naar huis ging en volgende week weer terug zou komen zei 1 bewoner dat hij er dan waarschijnlijk niet zou zijn. Op mijn "hoezo dan" gaf hij aan dan misschien in Amerika te zijn. Hij gaat er evangeliseren.

Hier hebben we even over doorgepraat. Wat mooi dat je dan je werkdag kunt afsluiten door hem Veel Zegen te wensen en je dan een bijzondere verbinding hebt.

Emigreren om je geloof. Ook in mijn familie. Lang geleden.

Al enkele jaren geleden kocht ik voor mijn vader het boek "Landverhuizers" van J. P. Risseeuw. Mijn vader had toen contact met iemand uit Heerde met dezelfde achternaam. Die was al een hele tijd bezig met de familiestamboom. Wij blijken van dezelfde stamboom af te stammen, wel verschillende takken. Een tak van onze familie blijkt naar Wisconsin te zijn geëmigreerd met de eerste landverhuizers.
Hier kun je er meer over lezen; Landverhuizers
Het boek staat nu al jaren bij mijn pa in de kast. Binnenkort wil ik het boek toch weer eens lezen.
Dus pa, ik kom het zo gauw ik kan ophalen.


Vorige week heb ik het boek "Dochters van de kust" gelezen van Lynn Austen. Een prachtig boek wat ook over dezelfde landverhuizers blijkt te gaan.
Tjonge wat heb ik veel geleerd uit dat boek. Veel van de kennis die ik nog wist uit het boek van m'n pa komt hier ook weer in terug. Nu kwam het wel meer tot leven. Zeker in de combinatie met Wikipedia ben ik veel te weten gekomen over onze allereerste emigranten. Emigreren om aan vervolging en armoede te ontkomen.
Bovendien kwam in deze boeken ook de kerkgeschiedenis tussen hervormden en gereformeerden meer tot leven. Ik heb zelf weinig of geen kerkgeschiedenisles gehad. En dat wat ik ooit geleerd had is nu pas wat meer gaan spreken.
Mijn vader en zijn familie zijn Nederlands Hervormd. De familie die geëmigreerd is, waren gereformeerd denk ik nu. Kerkscheuringen hebben ook scheuringen in families veroorzaakt. Wat een drama's zullen dat geweest zijn. Sowiezo was emigreren toen een drama; Je wist niet goed waar je heen ging en er was alleen communicatie per brief. Wie je in Nederland achterliet zou je nooit meer zien. Wat een moeilijkheden hebben ze daar, met Gods hulp, moeten overwinnen. Storm op zee, anderen leden schipbreuk met de kust in zicht, veel sterfte door Malaria, en net toen alles een beetje was opgebouwd werd de hele stad Holland door brand verwoest. Maar misschien vertel ik nu wel teveel.
En dan je geloof behouden...

Er is een vervolg op het boek!

Ik kijk er naar uit om deze te gaan lezen! (Via beide links kun je die boeken ook bekijken of bestellen. als je dat zou willen.)

Zo diep in het verborgene

We waren in het aquarium van Ouwehands Dierenpark  naar de vissen aan het kijken. De een nog mooier en kleuriger dan de ander. Ineens was daar die indruk, gedachte, stem.

Deze hele kleurige vissen zwemmen diep in het verborgene. In die hele grote oceaan. Op misschien wel kilometers diepte.

Als mens kun je soms ook op kilometers diepte zitten. 
Zo diep in het verborgene, méters onder de zeespiegel, niet te zien, klein, overweldigd door de grootte van die oceaan,...
Hoe veel zijn er niet onder ons die zich  soms zo voelen?
Niet gezien
Ergens in de diepte
In een hele grote oceaan

En toch....
Wie ziet je dan? Je maker.

Deze vissen zijn gemaakt om in deze diepte te zwemmen. Zó mooi gemaakt. Als het toch voor in de diepe oceaan is, had God er voor kunnen kiezen om deze visjes gewoon grijs en grauw te maken. Hij deed het anders en maakte hen kleurrijk. Kleurrijk, net als de vele vogels en bloemen die wij wel kunnen zien.

Wat raken wij dit beeld soms snel kwijt als we weer eens horen dat we iets niet goed genoeg hebben gedaan, tekortkomen of ronduit iets fout hebben gedaan. Heel snel ligt dan de veroordeling weer op de loer en verbleken we meer bij elke gedachte of elk woord dat er op ons af komt.
Voelen we ons het grijze potloodje in de prachtige kleurendoos.

Wat is het dan mooi als je zo ineens op een stil moment weer even een bemoedigende gedachte van God toegestuurd krijgt tijdens het visjes kijken. Als Hij zoveel moeite heeft genomen in die kleine visjes, hoeveel meer in andere maaksels van Hem. Wij die naar Zijn evenbeeld zijn gemaakt.

Ik hoop dat ik dit zo een beetje helder voor je heb opgeschreven. Ik hoop dat ook jij er baat bij hebt.

Bericht over een vrachtwagen. Een bijzondere deze keer.

Vrijwel elk verkeersbericht wordt vergezeld van filemeldingen met vrachtwagens. Hetzij door een gekantelde vrachtwagen, een vrachtwagen met pech of een ongeval met een vrachtwagen. Bij dit laatste wordt dan vaak niet verteld wie de veroorzaker was van dit ongeval. al die benoemingen van vrachtwagens op deze manier veroorzaken toch soms een wat negatief beeld over vrachtwagens.

Vandaag wil ik een beetje tegengas geven met een mooi bericht over een vrachtwagen.
Een vrachtwagen in de file.
Een bijzondere vrachtwagen, dat wel.

Wij kennen de chauffeur van deze vrachtwagen en zijn vrouw en hebben hen gevraagd of ik het verhaal mocht gebruiken op mijn blog.
Al jaar en dag rijdt hij met deze vrachtwagen en de tekst op zijn auto. Soms krijgt hij een duimpje onderweg, veel vaker geen enkele reactie.

In Nederland is een groep van Christelijke vrachtwagenchauffeurs.
Zij hebben een berichtje gekregen van iemand die achter deze wagen hebben gereden. Of zij wisten wie deze chauffeur was. Via - via hebben ze kunnen achterhalen wie deze tekst op zijn auto had staan.

 Graag zou ik de chauffeur van deze tankwagen een berichtje sturen, voor de bemoediging die onze dochter afgelopen maandag hierdoor kreeg. Ze kwam maandagmiddag met haar zieke baby van 2 maanden uit het Wilhelmina kinderziekenhuis in Utrecht, toen ze op de A2 in de file terecht kwam, achter deze vrachtauto. 
Ze stuurde mij deze foto en zie: Kijk eens mam, wat mooi!
Hoe bijzonder kan het zijn als je in de zorgen zit en je wordt dan zo bemoedigd door een tekst op de auto voor je. Een knipoogje van God, zo mogen wij het zien. Het geeft ons weer moed en vertrouwen. Ze heeft helaas niet de naam van het transportbedrijf gezien, maar misschien kan ik via jullie deze chauffeur bedanken, natuurlijk gaat onze dank uit naar de Here, maar het zal hem ook goed doen, als hij weet wat voor uitwerking deze tekst kan hebben

Wat fijn dat die vrouw die moeite heeft genomen om te achterhalen wie deze tekst op zijn auto had staan. Nu heeft dit bericht de chauffeur ook kunnen bereiken!

In Nederland zijn wij vaak erg voorzichtig met het plaatsen van christelijke of evangelische teksten op onze spullen. Wij willen liever geen aanstoot geven. Stellen ons doorgaans bescheiden op met het uiten van christelijke teksten.

In dit stukje ontdekken we weer eens dat we hierdoor ook kansen laten liggen. Deze dames werden bemoedigd door deze tekst op een vrachtwagen, in de file. Hoe mooi kan het zijn!
En hoe eenvoudig soms ook het evangeliseren.

Hollen ken ik. Nu herontdekken hoe rust te nemen.

Vaak gebruik je een jaarwisseling om eens terug te blikken  en/of vooruit te kijken. Deze weken zie ik er regelmatig over staan in een tijdschrift, of wordt er aan gerefereerd in een toespraak of preek...

Bij "terugblikken" bekroop mij een toch wat ongemakkelijk gevoel. Terugblikken; moet ik dan de maanden af en eens opnoemen wat de bijzondere momenten in januari waren, in februari, in maart.....
En dan de mooie momenten en moeilijke dingen zo uit je mouw kunnen schudden?
Kun jij dat?

Mij lukt dat niet zo 1, 2, 3. Ik schrik daar een beetje van. Hoe kan dat? Waarom weet ik dit niet zo heel snel? Als er bijzondere dingen in dit jaar gebeurt zijn, dan moet ik dit toch zo kunnen benoemen? En bij die gedachte alleen al slaat mijn hoofd op slot.
Over afgelopen jaar bekruipt mij vooral het gevoel dat het een jaar is geweest van dóórhollen. Komt het daardoor? Dat ik zo heb lopen rennen in mijn leven dat .....bah.

Dit is denk ik wel een heel duidelijk signaal dat ik moet minderen of stoppen met hollen. Toch?

Het nieuwe jaar is vaak ook een moment voor een nieuwe start. Voor mij ook een nieuwe start om mijn relatie met God te verdiepen. Ik heb Hem, en daarmee ook mijzelf, tekort gedaan. (Wellicht is het hollen wel veroorzaakt doordat ik voor God uitliep in plaats van met Hem mee.) Ik ben hierover met God in gesprek geweest.
Hij gaf ook bevestigingen;
    In de nieuwsbrief van Joyce Meijer 
Het is oké om nee te zeggen. Deze nieuwsbrief las ik als eerste mail nadat ik thuis verteld had dat ik me had laten overdonderen tijdens een teamoverleg.
   Vandaag kreeg ik de nieuwsbrief van Sestra
Ga mee en rust uit. Las ik vanmiddag.

Maar nu vraag ik me dan nog wel af hoe. Hoe neem ik rust en waarop leg ik dan het accent?
Natuurlijk weet ik wel wat ik als eerste moet doen; dichter bij God blijven en niet voor Hem uitlopen.
En verder? Er aan gewend om voor God uit te lopen, ben ik ook nu geneigd om zelf al allerlei oplossingen te zoeken voor meer rust.

Nou ja, tot rust komen kost tijd. Heb ik gelijk de tijd om te hervinden welke andere dingen mij rust bieden. En actie te gaan ondernemen op dingen die mijn rust roven. Zodat er weer meer balans komt tussen de rustrovers en de rustbieders.

Wat zijn voor jou je rustrovers en wat biedt jou rust?

De week van het brievenbusgeluk

Mijn vorige blog ging over de slechte postbezorging. Hier kwamen veel reacties op. En dan nu een stukje over brievenbusgeluk? Nu de post weer promoten? Nee, voor brievenbusgeluk hoef je geen postbezorger nodig te hebben.

Het gaat om een idee wat ik op Facebook voorbij heb zien komen. Ik vind het zó leuk dat ik het verder wil verspreiden. Ooit heb ik ook eens iets met hetzelfde idee gedaan tijdens een schoolkamp. Aan het begin van de week, of kort vóór het schoolkamp werd er lootje getrokken. Voor die persoon moest je dan leuke dingen doen, of hele kleine attenties geven zonder jezelf bekend te maken. Dat mocht pas aan het einde van de kampweek.

Een soortgelijk iets is deze week landelijk. Ik kopieer het idee en wat stukken tekst.

Laten we samen voor wat licht zorgen in de donkere dagen voor kerst! Strooi brievenbusgeluk in het rond.

Ik daag je uit om deze week brievenbusgeluk te verspreiden in je omgeving... Wees creatief: stuur niet automatisch dat kaartje naar je vriendin, maar
* zet een verrassingspakketje voor de deur van je overwerkte buurvrouw;
* hang een tas vol kinderkleding aan de voordeur van dat gezin dat het niet zo breed heeft;
* stuur een tegoedbon voor een aanschuifmaaltijd naar die achterbuurman die plotseling zijn vrouw verloor dit jaar;
* stop elke dag anoniem een leuk tijdschrift in de brievenbus van een zieke kennis,
* bak een aantal cakes en deel die uit in je omgeving;
* maak een grote pan erwtensoep, of stamppot en deel hiervan uit aan alleen wonenden. Zoiets maakt een alleenwonende meestal niet snel voor zichzelf.

Doe je mee? Dan zorgen we samen voor een heleboel geluksmomentjes!

Veel plezier! 
Je zal zien hoe leuk het is om mensen blij te maken en te verrassen.

Dochter blogt ook, voor ZOA vluchtelingenzorg

Op 1 juli hebben we mijn dochter maar weer eens uitgezwaaid op Schiphol. Ze is voor een jaar vertrokken naar Liberia. Een héél jaar! We waren er al wel een beetje aan gewend dat ze;
1. Niet meer thuis woont. Niet eens in de buurt.
2. Regelmatig een half jaar  in het buitenland is. Zo was ze een half jaar in Rome, een half jaar in St. Petersburg...
Maar ja, nu een heel jaar weg? En dat naar een land waar je niet even zo naar toe gaat voor een weekje logeren bij je dochter...
In Rome ging dat heel leuk. Heb ik een weekje bij haar gelogeerd in het studentenhuis. Naar Rusland wilde ik zelf niet. Nu naar  Monrovia? Spannend hoor. Dit wordt geen doorsnee vakantiereis.
Voor haar nieuwe vriend is het ook heel spannend. Nog maar net een relatie en dan gaat je vriendin een jaar weg. Is het aftellen tot maart, dat hij er ook twee weekjes heen kan.

Zij is  nu net begonnen als trainee in Liberia bij ZOA vluchtelingenzorg. Een jaar van vrijwilligerswerk, werkervaring opdoen. Meewerken met peacebuilding. Dat ze bij ZOA werkt in Liberia geeft mij een gerust gevoel. Hoe tegenstrijdig dit ook lijkt. Vanaf het moment dat ik  hoorde dat ze definitief hierheen zou gaan ervaarde ik er Vrede mee. Een Vrede die ik kreeg, over me heen kwam. Speciaal cadeau van God.
Ze had ook plannen om Arabisch te gaan leren in Libanon, bij een mij totaal onbekende Belgische organisatie. Dat zou mij al een stuk minder rust geven. Of ergens in Afghanistan? Ik zie haar er wel voor aan om ook daarheen te gaan als ze die kansen krijgt. Moet er niet aan denken. Hoeft gelukkig ook niet.

Mijn dochter is ook aan het bloggen geslagen. Wie wil kan haar verhalen dus nu ook mee lezen. Ik begreep dat ZOA dit haar ook stimuleerde om te gaan doen.
Liberia is voor de meesten van ons een onbekend land. Wil je eerst weten wat ZOA vluchtelingenzorg in Liberia doet? Klik dan eens op deze link dan kom je op de site van ZOA/liberia.


Over Vera's blogsite schrijf ik nu in deze blog omdat  er lezers zijn die ons allebei persoonlijk kennen en vast ook over dochters leven willen horen. Haar link staat sinds vandaag ook in de lijst van Blogs die ik volg. Dan kun je mee blijven lezen. Je kunt je op Vera's site ook aanmelden om een melding of mail te krijgen als zij weer iets plaatst. Haar verhalen zijn in het Engels. Maar via de site https://translate.google.nl/ kun je haar tekst vrij makkelijk laten vertalen. (max 5000 woorden in 1x.) 
Veel leesplezier bij Vera's blog!

Vera's verhaal vind je hier;  https://verainliberia.wordpress.com/

Jonge pimpelmezen.

Genieten van de jonge vogeltjes!

Mijn camera maakt overuren deze dagen, Genietend van Gods Schepping!
En dat zomaar in mijn achtertuin, in het zonnetje.

Terugblik en plannen volgende week.

Weer terug op de blog. Het is bij veel mensen wat stiller op de blogs of facebook; Vakantie.
Wij hadden een andere reden waarom het wat stiller was. De vader van manlief is overleden.

Nu zijn we al weer een twee weken verder en het leven gaat door. In een sneltreinvaart kan ik wel zeggen. Dat zul jij ook wel herkennen. Tjonge wat gaat alles snel!
Komt denk ik ook doordat er zoveel gebeurt.

Ook leuke  dingen!
Met zoon ben ik afgelopen maandag naar Rotterdam geweest om zijn nieuwe kamer te bekijken. Hij trekt bij 2 vrienden in zodat ze met zijn drieën een huis delen. Zeker voor zoon een ideale oplossing; Hij hoeft alleen zijn kamertje maar in te richten, alles is er verder al. In zijn kamer ligt al goede vloerbedekking. Er is een compleet ingerichte keuken, in de douche staat een wasmachine en droger. Hij heeft wel een kamer zonder 1 rechte muur. Allemaal schuine hoeken. Maar wel met een raam, waarin je zelfs lekker in de vensterbank kunt zitten.
De supermarkt is 200 meter verderop. Hij woont straks in Rotterdam Noord. De stad van zijn favoriete voetbalclub. Ik vermoed dat hij dus wel snel een seizoenskaart zal willen aanschaffen.
En ik blijf nu zitten met wel 5 dozen vol spullen die ik in de loop der jaren voor de jongste twee bewaard had. De dochter wil het niet en de zoon hoeft het niet. Ik bewaar het niet langer. Het gaat allemaal weg! Nee, niet naar de container. Eerst komt het een en ander in de familieapp "Ik ruim op". Wat er overblijft bekijk ik of er bingoprijzen bij zitten voor op mijn werk, of verkocht kan worden. Daarna gaat alles naar de kringloopschuur of komt het in dozen op mijn werk te staan voor de najaarsmarkt. Ik weet niet of er dan een rommelmarkt gepland staat.

Soms heb ik ook momenten van grote vermoeidheid of matheid. Ik  kan het niet goed omschrijven. Op dit moment heb ik er geen last van en zit manlief naast me te puzzelen. Afgelopen week had ik het wel. Ik heb dan ook tegen iemand die ik sprak verzucht dat ik weet dat God ons anker is, maar dat ik als werker op dat schip in de storm me bekaf werk. Dat ik doodmoe ben van al die stormen waar we steeds opnieuw inkomen. Dat we uitkeken naar een moment van rust, straks weer met zijn tweetjes in huis. En nu lijkt de onrust en storm alwéér op de deurmat te staan. Eentje bij de voordeur en eentje bij de achterdeur!

Ik heb nu tijdens het typen en andere computerklusjes die ik hiervoor heb gedaan op de achtergrond Youtube aangezet met 100 Praise & Worshipsongs. Dit doet zo goed! Ik was even vergeten hoe een positieve invloed deze muziek heeft! Manlief zit zelfs mee te fluiten tijdens het puzzelen.
Is misschien ook een ideetje voor jou.

Je kunt het filmpje hierboven afspelen. Weet je gelijk welke muziek ik vanmiddag geluisterd heb.

Noodgedwongen werk ik nu veel minder. In het eerste half jaar heb ik veel gewerkt, ook om een zieke collega over te nemen. Tot dit jaar werd dit een maand later gewoon uitbetaald. Ineens bleven die uitbetalingen uit. Toen ik erachteraan ging kreeg ik te horen dat ik dit moet compenseren door nu minder te werken. Minder dan het minimum aantal uren. Hier ben ik zó boos over. Teleurgesteld ook. Dat mijn gewerkte uren uitbetaald werden, voelde voor mij ook als een erkenning van wat ik deed. Nu moet ik dit ineens teruggeven. Mijn contract is van 13 - 18 uur per week. Nu mag ik er maar 9 per week werken. Wel het liefst mijn taken gewoon uitvoeren. Heb je je werkgever uit de brand geholpen en nou dit....

Komende maandag begint manlief voor het eerst sinds wéken weer op zijn vrachtwagen. Hij heeft enkele weken de expeditie ondersteund. Daar was een onderbezetting wegens vakantie. Hij mag beginnen met een rit naar zijn favoriete regio Noord Holland; Zwaagdijk, Wieringerwerf, Dirkshoorn, Den Helder en de Rijp. Voor mijn werk dinsdagmorgen (mannenontbijt) zou ik maandagmiddag wat dingen regelen, maar dat heb ik vanmiddag al gedaan. Ik heb dus de handen vrij die dag dus ik ga mee!

Morgen eerst naar de dienst en daarna naar de verjaardag van kleinzoon!
Kleinzoon leest nog geen blogs, dus kan ik wel verklappen wat hij krijgt;

Echt spéélgoed. Geen blieb-bliep spul. Hij wordt 1 jaar. Ik twijfel nog of ik het voor een 1-jarige wel of niet zal inpakken. Mams weet aan het formaat gelijk wat het is en kleinzoon zegt een pak in t papier nog niks. Voor hem is de eerste indruk, het speelgoed gelijk zien misschien het leukst. Maar ja, het is wel gebruikelijk het in te pakken.

Hier laat ik het bij voor vanmiddag. Ik heb al weer een hoop verteld. Ik wil ook nog wat overhouden voor volgende week.

Ik wens je een fijn weekend!

( Net op dit moment begint het lied; Because He lives, I can face tomorrow, mooi lied.)

Wordt het lied van nu, ooit het lied van toen?

 Regelmatig zingen we op het werk de liederen van vroeger en nu van de kerk.
Heel vaak zie ik dan bewoners met vergevorderde dementie de liederen gewoon meezingen. Van het begin tot het eind. Helemaal. En dat zonder tekstboek.

Tegenwoordig is het een complete markt; de kerkliederen van nu. Ik bedoel dan vooral de opwekkingsliederen. Elk jaar komen er zo'n 20 - 25 nieuwe liederen uit.
Je kunt er een cd van kopen om ze te luisteren of te leren. Dat hoeft niet natuurlijk.
In de kerk worden ze vroeg of later in het jaar gezongen. Niet allemaal en niet allemaal even vaak.

Dus voor ik me die nieuwe liederen en liedjes heb eigen gemaakt zijn er al weer nieuwe uit. De liederen hebben vaak geen tijd gekregen om goed te landen en te beklijven. Ze na een tijdje uit het hoofd meezingen gaat vaak moeizaam. En als het al wel lukt, dan blijven ze niet zo heel lang hangen. Of we vergeten de precieze woorden, óf de juiste melodie.
Daarnaast zingen we heel veel liederen van praise muzikanten. Hun liederen zingen we in het Engels of vertaald in het Nederlands.
Vaak heel mooi en de cd van die artiest kun je zo kopen bij een christelijke boekwinkel of bij het seculiere bol.com bestellen. Dat kan allemaal. Maar zingen in een taal die niet je moedertaal is...Hoe diep raakt zal dit lied je hart raken? Of raken slechts enkele zinnen je hart?

Tijdens de kerkdienst kun je voor veel liederen meekijken in je eigen bundel of op de beamer kijken. De vertaling van het Engelse lied staat vaak onder de originele tekst.
Het meezingen met een beamer maakt ons hoofd denk ik ook wel wat luier en onthouden we het minder snel.

Het meezingen met een beamer én het overvloedige aanbod, elk jaar opnieuw....
Hoe kunnen we dat allemaal onthouden en straks nog zingen als we tachtig of ouder zijn? Wat zullen we dan zingen?

Of ietsjes eerder...Als we overmorgen op de fiets zitten. Wat zingen we dan?

Persoonlijke teksten

Zo eens in de twee weken hebben wij een huiskring. Vanuit de kerk komen we in kleinere groepen bij elkaar thuis. Onlangs kwam het in onze huiskring zo spontaan op de teksten die je zo in je leven hebt meegekregen. Een tekst of een lied. Het was een boeiende avond, om zo elkaars verhalen te horen.
Een tekst kan naar je toekomen bij je bekering, bij je doop, bij je trouwen of bij andere bijzondere momenten in je leven. Of juist zomaar, maar is een tekst toch heel erg voor je gaan leven.

Al een paar dagen speelde ik met de gedachten om mijn teksten weer eens voor de dag te halen en ze met jullie te delen.
Nadat ik ze opgezocht had, heb ik ze al wel op de foto gezet, maar kwam ik er niet aan toe om het stukje te schrijven. Die dagen vliegen ook voorbij!

Dit is voor mij de oudste. De eerste.
Deze kreeg ik kort na mijn bekering. Ik heb 'm ooit van Irene gekregen in Zwolle. Ik had 'm in mijn bijbeltje geplakt. Die gebruik ik nu niet zo veel meer, ik gebruik nu de NBV vertaling.
Achterop t kaartje staat;
 Hannie,
Laat de keus die je 14 sept. '83 maakte in je leven doorwerken.
Jezus heeft je Lief!
Irene
Ik heb die datum nooit zo bijgehouden. Is dat al weer zo lang geleden?

Die zelfde tekst uit Jesaja is nog vaak, en op heel verrassende manieren naar mij toe gekomen. Ook op een affiche die ik jaren later kreeg na een prachtige stage in de bloemisterij bij moeilijk lerende en zeer moeilijk opvoedbare jongeren. Op die affiche stond een opstijgende zwaan. Erg mooi. Ik vermoed dat deze affiche verloren is gegaan bij mijn scheiding. Dat ik die toen niet heb mee kunnen nemen.

In 1985 later heb ik mij laten dopen. In Wapenveld. Daar kreeg ik deze kaart en tekst;

Ik weet nog dat ik dit helemaal niet zo'n leuke tekst vond. Houdt goede moed....Moed houden moet je als t moeilijk gaat...Dat wil je toch niet als voorbode krijgen? Dan is t toch veel leuker een tekst te krijgen waarin gesproken wordt dat je zult schitteren en schijnen voor de mensen om je heen? Of zoiets dan. Is toch veel leuker om te horen? Maar ja, Nu ik er na jaren op terugkijk is het toch een tekst die klopte. En een pittige tekst die klopt is toch mooier dan een leuke tekst die de plank mis heeft geslagen. Die voorganger heeft goed geluisterd naar wat God 'm influisterde om voor mij op te schrijven.

Weer jaren later kreeg ik na een gevolgde studie in winter 2006-2007 dit kaartje;

Dit zag ik echt als een knipoog van God. Ook als een bevestiging dat Hij echt opnieuw iets aan het doen was in mijn leven. Dat er veranderingen aan zaten te komen.

Deze tekst kwam terug in onze trouwbijbel. Wij trouwden op 16 oktober 2008.

Wat is t mooi om dit zo weer eens op een rijtje te zetten. Misschien lijkt voor sommige van jullie wel wat zweverig....Het leven was dit niet. En het leven is niet zweverig.

Ik vergeet bijna om de sleutelhanger te laten zien die ik ook al jaren bij me draag;

Die kreeg ik van mijn vriendin. In die tijd was er (nog) absoluut geen sprake van dat ik en mijn huis de Here zouden kunnen dienen. En toch gaf ze mij, heel bewust, deze sleutelhanger.
Het huis en het gezin veranderde.

Na ons trouwen in 2008 kregen wij een geschenk toegestuurd van het CET (www.truckplus.org)

Dit bordje hangt nu boven de deur. Zo lezend denk je misschien dat mijn hele huis vol hangt met bijbelteksten. Dat is niet zo. Ik wil als mensen in mijn huis  komen, niet om de oren slaan met tekstbordjes of spreuken.
Eigenlijk is dit zo'n beetje het enige bordje dat beneden hangt met een tekst.
Maar nu ik zo een samenvatting maak van teksten, zie ik wel een rode draad door ons leven. Mooi.

Wij bespraken dit in de huiskring en ik laat hier nu  God's leiding in mijn leven en de bijbelse spreuken zien. Voor jou kan dit weer iets heel anders zijn.
Heb jij  zelf iets met een tekst of spreuk die je nog steeds veel doet?

'n Andere keer schrijf ik weer over heel iets anders.

Christen zijn en mindfullness?

Sinds kort heb ik gesprekken met de praktijkondersteuner van de huisarts. Vaste meelezers hebben al een beetje begrepen dat ik in t afgelopen jaar net iets te veel voor mijn kiezen heb gehad.
Twee gesprekken gehad, met twee verschillende personen. Eerst met een man, toen met een vrouw, de man verving haar wegens ziekte.
De vrouw waar ik het gesprek mee had wil mij maar aan de mindfullness hebben. Om te helpen of leren ontspannen.
Ik weet dat niet zo. Heb er mijn vraagtekens bij.

Als Christen zou ik toch genoeg moeten hebben aan mijn gebedsleven en vertrouwen in God? Maar soms was ik gewoonweg te gespannen en onrustig om te bidden. Soms ook gewoon te boos. Op collega's, op de gebeurtenissen, noem maar op.
Of vond ik dat mijn relatie met God op zo'n laag pitje stond dat ik dat eerst op orde moest maken voordat ik weer vragend kon bidden. Je gaat toch ook niet alleen maar naar je pa als je om geld verlegen zit?

Tijdens het gesprek met de vrouw heb ik een mindfullness oefening gedaan van 3 minuten. Ik weet t niet. Na afloop vroeg ze me hoe ik t ervaren had. Ik kreeg bij mijzelf t gevoel dat ik een beetje de gewenste antwoorden gaf, wetende dat ik niet zomaar thuis zou gaan "mindfullnessen". Of de gedane oefening thuis herhalen. Dit heb ik haar niet aangegeven.

Ik ben nu een paar weken verder. Heb wel momenten gehad waarop ik heel gespannen was. Heb wel geprobeerd om de oefening uit t gesprek te herhalen.
Maar ik werd er alleen maar heel katterig van.
Weet intusssen ook niet precies meer hoe dat zat met die 3 x 1 minuut.
Juist die oefening stond niet op het pakje oefeningen die ik meekreeg.

De feestperiode is voorbij. Het normale leven wordt door iedereen weer opgepakt. Man weer naar t werk, kinderen naar werk en school. Mijn januari rooster heeft iets minder uren dan het decemberrooster. Wel minder uren, maar nog steeds als vliegende kiep overal ingezet waar nodig. Ik heb nog eens op mijn werk aangegeven dat ik dit niet wil en op t moment niet kan. Het ook niet fair vind dat anderen wel hun vaste activiteiten verzorgen en  ik zo'n beetje overal ingezet wordt. In januari heb ik al wel minder uren, ik hoop in februari nu ook een rustiger rooster te krijgen.

Maar nu er minder werkuren zijn, wil ik wel het wandelen weer eens op gaan pakken. Dan maar zonder de hond, die wordt er te oud voor. De stevige wandelschoenen aan en gaan. Ik vraag me nog wel even af of ik met of juist zonder wandelmaatje zal gaan. Ik denk dat het misschien wijzer is om zonder wandelmaatje te beginnen. Anders praat je misschien veel met elkaar, over t werk, de kinderen en komt mijn hoofd nog niet tot rust. Als ik alleen op stap ga, kan ik tijdens het wandelen wel praten met God.

Bij het nakijken van de zorgverzekering zag ik dat ik zelfs vanuit de zorgverzekering een vergoeding kan krijgen voor een training mindfullness ter voorkoming van burnout klachten. Die mindfulness wordt dus wel  hoog aangeschreven in de medische wereld. Denk ik?
Heeft een van jullie er ervaring mee? Is het echt goed voor je? Is het niet een gezondheids hype, zoals er nu zoveel zijn? Een modecursus?
Deel me je visie over mindfullness of je ervaringen hiermee alsjeblieft. Ik ben er heel benieuwd naar. Hierover googlen gaf me niet echt veel inzicht. Jullie reacties zijn heel welkom!

2017 is begonnen!

Zo liggen de nieuwe kalenders wekenlang te wachten op het nieuwe jaar, en zo ineens heb je het eerste blaadje er al af gescheurd.
Wat is alles snel gegaan.
Oudjaarsavond is ook heel snel gegaan. Wij gaan meestal met de kippen op stok, omdat manlief er al om 5 uur uit moet. Dan is doorgaan tot bijna half 2 s'nachts wel een hele tijd later dan normaal.
Maar wat ging het snel.
Overdag is manlief druk geweest met oliebollen bakken in de schuur. Dit doet hij al zo lang ik hem ken. Vroeger met de kinderen samen. Nu was het wat rustiger in de schuur.
Mijn vader was wel de hele dag bij ons, maar hij vond het veel te koud in de schuur. Hij kwam wel even kijken en zag dat man t weer goed voor elkaar had; Top 2000 aan, jas aan, biertje er bij en bakken maar. Omdat er nu thuis ook niet meer zo'n kinderschare om ons heen loopt hoefden we er ook minder te bakken.

De eerste lichting oliebollen. Nog warm van het bakken. Heerlijk!

s'Middags heeft pa met kleinzoon de serie over Harley Davidson zitten kijken. Kleinzoon is eind van de middag naar Rotterdam gegaan om de jaarwisseling daar met vrienden te vieren. Dochter was weer een weekje in Assen en zou nieuwjaarsavond pas weer thuiskomen.
Dus waren we oudjaarsavond met zijn drietjes; pa, man en ik. Wat gaat zo'n avond snel als je gaat sjoelen. We hadden alle drie heel lang niet gesjoeld.
En zo ineens was het nieuwjaar!

Hoe zal dit jaar zich ontvouwen?
Wat komt er op ons pad?
Zien we de toekomst met angst en beven of met vertrouwen tegemoet?
Ik denk dat het soms ook een keuze is; vertrouwen.
Er is een lied waarin je zingt;
'k stel mijn vertrouwen, op de Heer mijn God...
want in Zijn hand, ligt heel mijn levenslot. 
Hem heb ik lief, Zijn vrede woont in mij. 
'k zie naar Hem op en weet Hij is mij steeds nabij.

 Ken je dit liedje niet dan kun je het hier via Youtube beluisteren.

Toch vind ik dat in de praktijk wel eens lastig. Ben ik al heel lang druk met zorgen maken, onrustig zijn over dingen, dingen willen regelen, veranderen die helemaal niet in mijn vermogen liggen....

Dan is het goed om af en toe toch die stem te horen die mij vraagt om mijn vertrouwen toch op God te stellen. Ik hoop in het komende jaar meer vanuit Zijn vertrouwen te wandelen en handelen.
Dat is soms een wandelen met God vanuit een volste vertrouwen en in volle vrede, maar soms is het ook een keuze.  Ik hoop dit nieuwe jaar veel met God te wandelen.
Ik hoop dit ook voor jou.

Mien Sombermans legt uit.

Ik heb een tijdje wat minder geschreven. Ik  durfde niet zo goed.
Was bang dat mijn gevoelens of mijn woorden te scherp zouden worden. Of dat ze verkeerd uitgelegd zouden worden.
Dat was één van de redenen waarom ik niet schreef.
Mondeling schijnt het soms al verkeerd uitgelegd te worden. Laat staan schriftelijk.
Een andere reden is dat ik denk dat anderen helemaal niet zitten te wachten op stukjes van Mien Sombermans. Het is toch veel leuker om een opgewekt stukje te lezen waar ook nog handige tips in staan waar je iets aan hebt. Toch?

Mijn spanningsboog staat te lang gespannen. Ik denk dat ik het komende tijd een heel stuk kalmer aan moet gaan doen. Voor zover dat kan. Afgelopen tijd heb ik een veeleisende tijd achter de rug. Zwaar ook.
Moeder overleden, mantelzorger voor vader geworden.
De stabiliteit behouden in een samengesteld gezin kost ook veel energie, tijd en aandacht. In het afgelopen half jaar heel wat meer door een hoop tumult.
Ik heb veel uren gewerkt. Over een half jaar berekend bijna 19,5 uur per week. Vaak verdeeld over 4 of 5 dagen.

We werken in t welzijn in de zorg.
Wij hebben vaak voor elkaar in moeten vallen wegens omstandigheden.
Er is veel gedoe en onderlinge strijd op het werk.
We moeten ombuigen naar zelforganiserende teams.
De teamcoach was maanden weg wegens een burnout. Nu hebben we een ander, die ik nog niet gezien heb omdat ik net die keer vakantie had. 
De manager Welzijn is 3 maand geleden elders gaan werken. De nieuwe komt pas in januari.
De formatie-uren moesten herverdeeld worden over verschillende locaties. Dit moesten we onderling maar "uitvechten". Niemand van ons wilde naar de andere locatie.
In mijn vakantie, dus ook tijdens mijn afwezigheid, zijn er verschillende besluiten genomen over mij waar ik me niet in kan vinden.

Nu merk ik dat het vele werken en de gebeurtenissen afgelopen tijd een aanslag op me hebben gedaan. Die laatste druppel is ook voorbij gekomen. Ik ben nu moe, huilerig, slaap slecht en ben de passie in mijn werk kwijt geraakt. Vroeger was mijn werk mijn passie. Die passie ben ik kwijtgeraakt. Nu heb ik alleen nog maar t werk over.

Laatst ben ik bij een cursus, training huilend naar huis gegaan. De docent gaf mij het advies om via de bedrijfsarts om een coach te vragen.  Voor mijzelf moest gaan zorgen. Oppassen op mijzelf.
Thuis heb ik een flinke huilbui gehad op mijn zoon's schouder en heb daarna de bedrijfsarts gebeld. Die middag zou zij in ons filiaal zijn en was er nog plek vrij. Tijdens dat gesprek kwam zij al snel tot de botte conclusie dat ik niet ziek was, maar gewoon boos en teleurgesteld op mijn collega's. Baf!
Dat kwam hard aan.
Ik geloof niet dat zij het bij het rechte eind heeft. Dan zou ik anders reageren. Maar nu is het wel zo dat ik me niet ziek durf te melden. Dan toch maar door ploeter.

Een manier om het ploeteren draaglijker te maken is minder werken. Volgens de waarnemend manager is het volgens de formatie ook de bedoeling dat ik maar 13 uur werk, met af en toe een uitschieter naar 18 uur.  Ik denk dat het niet onverstandig is om hieraan gehoor te gaan geven. Even een pas op de plaats. Rust.
Al weet ik ook dat ik volgens de cao vvt nu recht heb op een contract van ongeveer 18 - 19 uur. Omdat ik het laatste jaar structureel deze uren gewerkt heb. Omdat rust nu belangrijker is heb ik besloten dit recht niet op te vragen. Ik hoop dat dit ook gaat lukken; November en december zijn voor welzijn altijd drukke maanden.

God sluit nooit een deur of Hij zet een venster open. Iedereen kent deze spreuk of een variant hiervan wel.
Natuurlijk kijk ik ook wel in de spiegel en vraag ik me af waarom ik dat venster dan niet zie. Is het omdat ik naar die dichte deur blijf kijken en ga zitten jammeren? Nee.
Maar ik zie het venster nog niet. Wat zal het venster zijn? Wanneer ga ik deze zien?

Eerst maar eens tot rust komen en nieuwe kracht vinden. Nu ik dit opschrijf komt er een bijbeltekst naar boven die mij vroeger wel meer is aangereikt; Wie de Here verwachten zullen hun kracht vernieuwen. Die staat in Jesaja 40;31. Maar ook dat valt me nu moeilijk.
Het lukt niet zo goed.

Ik heb  nu een beetje uitgelegd waarom ik minder vaak heb geschreven. Ik hoop dat je begrijpt dat dit stukje ook een van me af schrijven is. Ik hoop dat ik het zo gedaan heb dat ik er niemand mee heb gekwetst of belast.
En ik hoop dat ik gauw weer een heel ander soort stukjes kan schrijven. Maar  ik heb zo het gevoel dat dit nog wel even kan duren.
Dit is geen griepje. Is het een burn-out? Hoe kom ik daar achter?
Toch maar langs de huisarts? Bedrijfsarts werkte ook niet.

Plaats ik dit stukje wel? Slaap ik er eerst nog een nachtje over?
Ik plaats het.
Het is nu zaterdagavond, bij tienen.
Bedtijd.

Welke bijbelvertaling?

Op de website en facebooksite van een zendingsorganisatie staat een bijbeltekst. Ze willen hiermee hun werk en doelstelling laten zien. Samenvatten.

Wij zijn gezanten namens Christus, alsof God Zelf door ons smeekt: Namens Christus smeken wij u: Laat u met Goed verzoenen. 2 korintiers 5;20.

Ik denk dat t de (herziene - ) statenvertaling is.
Ik heb er nu een beetje moeite mee om deze sites te liken, hoewel ik hen persoonlijk wel een warm hart toedraag. Ik vind deze tekst zo zwaar dat het op mij bedreigend overkomt. Wil ik dat mijn omgeving mij met dit zware vereenzelvigd? Herkennen ze mij hierin? Echt niet.

Ik wil helemaal niet dat ze om mij hun site aanpassen of een andere tekst nemen. Al zou ik zelf een andere tekst nemen, maar het is hun site, niet de mijne. Wel heb ik ze toch een berichtje gestuurd en voorgesteld om de tekst uit de NBV vertaling te gaan gebruiken; Wij zijn gezanten van Christus, God doet door ons zijn oproep. Namens Christus vragen wij: Laat u met God verzoenen.
Ik denk dat dit ook meer aansluit bij de mensen van nu.
Ik heb eerst nog gekeken naar andere nog "gewonere" vertalingen. Maar het valt niet mee om een vertaling te vinden die de bedoeling en opzet van de makers goed neerzetten.

De statenvertaling zegt t zo;
Zo zijn wij dan gezanten van Christus wege, alsof God door ons bade; wij bidden van Christus wege: laat u met God verzoenen.

In de basisbijbel staat t zo;
We zijn dus door Christus gestuurd. Zo moedigt God jullie als het ware Zelf aan, door ons heen. Dus namens Hem smeken we jullie: zorg ervoor dat jullie vrienden van God worden!

Ik zie nu pas de NBG vertaling. Is net zoals de NBV vertaling.

Wat is dat lastig!  In welke vertaling zou deze tekst en doelstelling het meeste herkenning en duidelijkheid bieden aan "wereldse" en christelijke lezers?
Had ik er wel met ze over moeten spreken? Ik weet dat ze zeker de facebooksite voor veel meer deelnemers willen gebruiken. Wat zou jij doen? Zou jij een tekst aanpassen naar een andere vertaling? Of zelfs een heel andere tekst nemen? Welke zou jij dan nemen?

(update)
Soms moet je een stukje niet gelijk plaatsen. Ik heb dit gisteravond geschreven en geplaatst. Dat had ik beter niet kunnen doen. Later kwam ik tot het volgende besef; Ik heb op hun site gereageerd omdat ik me niet herken in hun tekst, maar ik heb me ook nogal opgesteld als een soort redacteur. Als mensen elkaars werk beoordelend. Zo kan het voor jou, de lezer overkomen. Dat is zeker niet de bedoeling! In het gesprek met de medewerkers van die organisatie is het wel begrepen als meedenken naar meer openheid en naar buiten treden. Dat komt in dit stukje minder goed naar voren.

Zelf werk ik amper met bijbelteksten. Ook hier op mijn blog zul je ze niet snel tegenkomen. Werk jij er mee? Hoe dan?