04 september 2016

Een bewoner belazerd. Voldoening.

Elke maandagmiddag mag ik werken bij dementerende ouderen. Zij wonen in een groep met 6 bewoners. Soms mag ik met een van hen op stap, soms ondernemen we iets met de hele groep. Het wordt werken genoemd en ik krijg ervoor betaald, maar het is zeker op maandagmiddag vooral genieten. Wederzijds.

Voor hen is het wonen in een gesloten groep niet altijd genieten. Vooral niet als je naar je werk toe moet en je van de zuster niet weg mag. Hoe moet dat nou?
"Ik moet naar mijn werk toe! Ik moet naar de stad om de school schoon te maken en straks eten koken voor als de jongens thuiskomen. Ik moet opschieten, anders ben ik niet op tijd. Laat me er uit! Als je dan niet mee kunt, geef me dan de code, dan ga ik zelf wel!"

Ik was getuige van deze strijd en onmacht. De verzorgende staat alleen op deze groep. Kan daardoor niet met haar weg. Heeft tevergeefs geprobeerd haar uit te leggen dat het werk niet hoeft omdat de scholen vakantie hebben.

Heb voorgesteld om met deze dame mee te lopen. Dus wij samen richting de stad.
"Zeg je zit me toch niet te belazeren he? We gaan toch wel naar het werk he? Want ik moet die school schoon hebben voor de jongens thuiskomen!"
Ja hoor, ik loop een stukje met u mee, want ik moet ook die kant op. Heb het over haar jongens en die van mij.
100 meter verderop... Zeg, vindt u het goed dat ik bij de supermarkt even een pak vla haal? Die ben ik vergeten en moet ik nog hebben voor het avondeten?
" Je zit me toch niet te belazeren he?  Want de winkels zijn nog tot 7 uur open, je kunt dan ook nog best vla halen."
Ik; Ja dat weet ik, maar ik ben bang dat de winkels wel dicht zijn als we klaar zijn met het werk. 
"Ja dat zou maar zo kunnen. Maar je belazert me niet he?"
Wij een pak vla gehaald een een stukje chocolade om samen te delen tijdens het uitrusten. Op het bankje, met een stukje chocolade begint ze vertellen.   Over vroeger. Over thuis. Langzaamaan verandert haar boosheid en wantrouwen in voldoening van het hele eind lopen.
"Zo hè, hè. Dat was lekker. Ik was moe geworden van dat hele eind lopen. Zullen we nou maar weer terug gaan?" 

Ze kuiert op haar gemakje, moe en voldaan terug naar "huis" naar haar groep.
Ik kuier, minstens even voldaan, met haar mee terug.



3 opmerkingen:

  1. Wat fijn dat je op deze manier zorg kunt bieden; de tijd nemen om 1 op 1 op pad te gaan zodat ze zich gehoord voelt.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi dat jij er zo voor iemand kan zijn en het zo creatief oplost. Is echt talent volgens mij.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi en ontroerend verhaal. Zo dankbaar dat er mensen zoals jij zijn om voor deze groep mensen te zorgen. Bij mijn vader op de groep waren ook allemaal lieve mensen om voor hem te zorgen. Ik ben ze nog steeds enorm dankbaar hiervoor.
    Ingrid

    BeantwoordenVerwijderen